مردی‌که همه چیز را پس‌گرفت

رسول بهروش| پرسپولیس در یک بازی سرد و بی‌روح نسف‌قارشی ازبکستان را با مساوی بدون گل متوقف کرد و یک روز پیش از پایان مسابقات مرحله گروهی، به دور بعد لیگ قهرمانان آسیا راه یافت. با این همه، لابد خیلی از هواداران این تیم صعود دشوار فصل قبل را به چنین صعود کسالت‌بار و بی‌رمقی ترجیح می‌دادند. پرسپولیس پارسال در مرحله گروهی یکی از بهترین تیم‌های آسیا بود، در اغلب مسابقات سهم بیشتری از مالکیت توپ داشت، خطرهای فراوانی روی دروازه رقبا خلق می‌کرد و در نهایت هم توانست با برتری 4 بر2 مقابل الوحده در تهران صعودش به یک‌هشتم نهایی را قطعی کند. امسال اما علاوه بر آنکه گروه سرخپوشان بسیار آسان‌تر بود، سبک محتاطانه بازی این تیم هم باعث شد با وجود صعود زودهنگام، عملکرد پرسپولیس برای خیلی از هوادارانش دلچسب نباشد. در همین مصاف اخیر با نسف قارشی، پرسپولیس مسابقه را با 2‌هافبک دفاعی شروع کرد و در 20دقیقه پایانی بازی برای حفظ نتیجه مساوی، این جمع را به 3‌نفر افزایش داد. آخر مسابقه برانکو مدعی شد شاگردانش قدرت بردن هر تیمی را در آسیا دارند، اما واقعا بعید است پرسپولیس با کیفیتی که در دور گروهی دیدیم، شانس چندانی برای صعود به مراحل بالاتر لیگ قهرمانان داشته باشد. نکته تأسف‌برانگیزتر آن است که قرمزها بضاعت مناسب برای «خوب بودن» را دارند، اما افکار عجیب برانکو باعث اتلاف انرژی این تیم شده است.
این پرسپولیس روز به‌روز از محصول درجه یکی که برانکو ساخته بود دور و دورتر می‌شود. مرد کروات انگار می‌خواهد همه چیزهای ارزشمندی را که به پرسپولیس داده بود، تک‌تک پس بگیرد. پیش از آمدن او به فوتبال ایران، مردم با استادیوم‌ها قهر بودند. با این وجود عملکرد رویایی پرسپولیس لیگ پانزدهم انبوه تماشاگران را به سمت سکوهای سیمانی سرازیر کرد. حالا اما همان جماعت اشتیاق کمتری برای تماشای تیم‌شان دارند. این نکته به وضوح از آمار و ارقام پیداست. پارسال وقتی پرسپولیس داربی را باخت، در بازی بعدی با سپاهان تماشاگران تمام صندلی‌های ورزشگاه را پر کردند و رکورد بهترین استقبال از بازنده شهرآورد را در تاریخ به ثبت رساندند، امسال اما در شرایط مشابه حتی نیمی از استادیوم هم برای بازی با الوصل پر نشد. چرا؟ چون بین باخت پارسال داربی تا باخت امسال، زمین تا آسمان فاصله بود. غیر از تماشاگر، برانکو بازی هجومی و با طراوت را هم از پرسپولیس پس گرفته است. او که روزگاری تیمش را با 8‌عنصر تهاجمی به میدان می‌فرستاد، حالا کلا دو وینگر و یک مهاجم در زمین نگه داشته که هر کدام با فاصله 50‌متری از هم بازی می‌کنند و به تنهایی‌کاری از دست‌شان ساخته نیست، جز اینکه در اغلب دقایق مسابقه عاجزانه به دنبال بازیکنان صاحب توپ حریف بدوند. غیر از همه اینها، پروفسور کشف‌های خود را هم یکی‌یکی پس می‌گیرد. محسن مسلمان پیش از او یک «استعداد سوخته» محسوب می‌شد، برانکو این بازیکن را به بهترین هافبک لیگ تبدیل کرد و حالا خودش هم دارد زحمت نابودی دوباره محسن را می‌کشد. لابد مرد کروات باید خوشحال باشد که مسلمان بالاخره بعد از 3‌ماه کم آورد و توییت کرد: «دیگه بریدم.» حالا احتمالا مثل رامین رضاییان بهانه مناسب برای خواستن عذر مسلمان هم مهیا شده، اما کاش او می‌دانست شغل مربیان مثل معلمی است و هیچ معلمی 30 دانش‌آموز فرمانبر و مطیع ندارد. هنر آموزگاری، در رام کردن و مدیریت شاگردان سرکش است، نه در حذف آنها. همچنین کمال کامیابی‌نیا که با سیستم یک هافبک دفاعی جزو بهترین‌های ایران بود، از زمان بازی تیم با 2‌هافبک دفاعی شدیدا به مشکل خورده است. به این لیست اضافه کنید علی علیپور را که همین فصل بهترین گلزن پرسپولیس شد، اما به شکل معناداری از زمان نیمکت‌نشینی گادوین منشا، عملکرد او هم به شدت افت کرده است. بالاخره یک نفر باید جنگ‌ها را می‌کرد تا علیپور راحت گل بزند. حالا اما منشا هم بدون هیج دلیل موجهی بیرون است؛ درست مثل مسلمان، نوراللهی، بشار رسن و حتی شایان مصلح که خرید خود برانکو برای دفاع چپ بود، اما اکنون روی نیمکت می‌نشیند و بازی حسین ماهینی غیرمتخصص را در این پست تماشا می‌کند.
اشتباه برانکو این است که فکر می‌کند چون خودش بنای باشکوه پرسپولیس فعلی را ساخته، پس خودش هم حق دارد کلنگ بردارد و به جان آن بیافتد؛ او اما باید بداند فوتبال به هیچ‌کس این گارانتی و حاشیه امنیت را نمی‌دهد. کاش پروفسور زودتر این واقعیت را درک کند، پیش از آنکه خیلی دیر شود و جماعتی که او را موقع قعرنشینی روی چشم گذاشته بودند، یک روز مقابلش بایستند و علیه لجاجت و محافظه‌کاری عجیب امروزش قیام کنند.