کاش خبر‌ها همه شیرین بودند!

طوبا ویسه:
1. آقـای مدیر مـدرسه‌ی غیرانتفاعی؛ شما مگر کتاب «درخت زیبای من» را نخوانده‌اید؟  این کتاب را «ژوزه مائورو ده واسکونسلوس» برزیلی نوشته است.
این کتاب را بخوان! در قسمتی از کتاب میخوانیم: «بدون محبت زندگی  چیز مهمی نیست!» چرا وقتی دانش‌آموزی پول شهریه‌اش را نداشت بدهد، پرونده‌اش را ندادید که برود در یک مدرسه‌ی دولتی ثبت نام کند؟
چرا اجازه دادید که دانش‌آموزی با معدل 5/18، یک سال از درس و مدرسه عقب بماند که با دوستانش آن بازی احمقانه را بکند که فکرهای بد بیاید توی سرش که این عملیات ترسناک را اجرا کند.
 آقای مدیر! کتاب‌ها را برای که نوشته‌اند؟ برای من و شما که بخوانیم که درس بگیریم که جهان را بهتر کنیم. شما که نیامده بودید یک دانش‌آموز را به موجودی ضداجتماعِ پرکینه تبدیل کنید. شما باید مهربانی را به شاگردانتان بیاموزید.
اما شما دانش‌آموز عزیز، چرا با یک تصمیم‌گیری غلط و احساسی، زندگی و آینده‌ی خود را خراب می‌کنی؟ شما حالا فرصت‌های درخشانی داری، ‌زندگی پر است از ناکامی و کامیابی و باید از تلخی‌ها درس گرفت.
2. پشت سر هم خبرهای تلخ شنیدیم؛ درباره‌ی کودکی شنیدیم که  مورد حمله‌ی تمساحی در چابهار قرار گرفت که به‌آن گاندو می‌گویند و دستش آسیب دید.
داستان از این قرار بود که چند کودک در آب بازی می‌کردند و بی‌خبر از این که سیلاب‌ها تمساح‌ها را از زیستگاهشان به آب‌های دیگر کشانده است. این تمساح به پسرک حمله کرد و دستش آسیب جدی دید.
 یا دخترک کوچکی که برای آوردن آب   از  «هوتک »، خود  طعمه‌ی هوتک شد. شاید بپرسیدهوتک چیست. در سیستان و بلوچستان گودال‌هایی حفر می‌کنند که آب باران در آن جمع شود و این آب، آب آشامیدنی مردمان روستاهای این سرزمین است. متأسفانه دخترک کوچک در حین آب آوردن به هوتک می‌افتد.  این خبر یکی از تلخ‌ترین خبرها بود که شنیدیم.
3. نوجوان‌جان، شما نگهبان خانه و خانواده و بزرگ‌ترهایت باش اگر رعایت نمی‌کنند  تو به آن‌ها گوشزد کن. هنوز کرونا جان می‌گیرد و تو باید مراقب باشی و هشدار بدهی که بزرگ‌ترها حتماً برای کار اگر بیرون می‌روند؛  ماسک بزنند و مراقب فاصله‌های اجتماعی باشند به آن‌ها تذکر بده که زمان مهمانی و دورهمی نیست.
امید که از این‌روزهای پر از کرونا، به سلامت عبور کنیم.