پیوند موسیقی و سینما

  حسین عصاران 

همزمان باتجربه‌های ابتدایی اکران فیلم‌های غیرایرانی در دهه ابتدایی قرن، اجرای موسیقی در سالن‌های سینما نیز به‌عنوان یک مؤلفه زینت‌بخش، مورد توجه سینماداران قرار گرفت؛ چه در قالب همنوازی پیانوی مرتضی محجوبی و ویلن ضیا مختاری در سالن «گراندسینما» و چه به شکل اجرای ارکستر «مدرسه عالی موسیقی» در «سینما صنعتی» کلنل وزیری. اما پس از راه‌اندازی مدرسه‌ سینمایی آوانس اوگانیانس در سال۱۳۰۹، او به خاطر تجربه نه چندان خوشایندش در کیفیت و کمیت دانش‌آموزان نخستین دوره آموزشی‌اش، بر آن شد تا در دومین دوره (زمستان۱۳۰۹ و در فاصله اکران «آبی و رابی» و ساخت «حاجی‌آقا، آکتور سینما») آموزش موسیقی را نیز در سرفصل‌های آموزشی‌اش قرار دهد. از این روی از 2 دانش‌آموز مدرسه‌اش، حشمت سنجری (۱۳ ساله) و رشید حائری -که آشنایی‌های مقدماتی با آموزه‌های موسیقی داشتند - به‌عنوان معلمان کلاس‌های موسیقی مدرسه‌اش استفاده کرد. مشخص نیست که مبنای چنین ایده‌ای تفکر متجددانه اوگانیانس در برخورد با پدیده نوظهور سینما بوده یا جذابیت‌بخشی به کلاس‌های مدرسه آموزشی‌اش؛ اما به هر حال می‌توان آن را نشانه‌ای از پیوند عمیق سینما و موسیقی و بهره‌دهی‌های متقابل آنها در قرن پیش رو درنظر گرفت.

پیشنهاد: مطالعه مقاله بلند «تاریخ موسیقی فیلم در ایران»؛ نوشته کامبیز روشن‌روان (و همراهی کریم کوچکی‌زاده)
 ماهنامه «گزارش فیلم»، سال سوم، شماره هشتم