پیادهمحوری نیازمند اقدامات زیرساختی و آموزشی
آلن پطروسیان؛ سفیر دوچرخهسواری همگانی ایران
از پیادهمحوری بهطور استاندارد بهعنوان حملونقل پاک و دوستدار سلامت یاد میکنند. در پیادهمحوری شهروندان پیاده یا با دوچرخه و استفاده از انرژی ماهیچهای خود به فعالیت روزمرهشان میپردازند، اما وجود نقطه ضعف و کمکاری در امر پیادهمحوری کشور ما، 2پیامد را برای شهروندان بهدنبال داشته است؛ یکی بیتحرکی در انجام کارهای روزمره و بالاگرفتن انواع بیماریها ازجمله بیماریهای قلبی، ریوی، کبد چرب، دیابت و... مورد بعدی کاهش تحرک ذهنی شهروندان؛ چراکه در ترافیک نهتنها بدن شهروندان پویا نیست، بلکه ذهنشان هم از پویایی خارج میشود و به سمت موارد منفی سوق پیدا میکند و بدینترتیب مسائل روانی و ناراحتیهای اجتماعی هم در جامعه بالا میگیرد.
در تمامی شهرهای پیشرفته جهان که به توسعه پایدار اعتقاد دارند و البته شهرداری تهران هم از این موضوع بسیار سخن میگوید، 2بحث پیادهروی و دوچرخهسواری را، راهحل استراتژیک خود میدانند و به آنها پرداختهاند.
درباره پیادهرو، درست است که ما پیادهروهای نسبتا مطلوبی در تهران داریم و اخیرا هم در این زمینه اقداماتی صورت گرفته است. هرچند این اقدامات در پیادهروها کفاف شهری با جمعیت تهران را نمیدهد و بدتر از آن مسیر دوچرخهها در شهر است. باید گفت در تهران بین ایستگاههای حملونقل عمومی مسیر دوچرخه نداریم. حتی اگر یک درصد از سهم تردد تهران که حدود 20میلیون نفر میشود به دوچرخه اختصاص بدهیم، باز هم مسیر ایمن برای دوچرخهسواران تهرانی وجود ندارد.
فدراسیون دوچرخهسواری هم که وظیفهاش اطلاعرسانی و آموزش در این حوزه است، وظیفهاش را بهخوبی انجام نمیدهد. دوچرخهسواری همگانی و پیادهروی نیاز به اقدامات متولیان امر ازجمله فراهمآوردن امکانات ایمنی، فنی، هنجاری، زیرساختی، آموزشی، ترغیبی، تشویقی، راهبردی، بهخصوص در دوران کرونا از لحاظ بهداشتی و سلامت برای شهروندان دارد و اگر هم تاکنون اقداماتی انجام شده، درصد و اقدامات بسیار کمی است و تا زمانی که این اقدامات در شهر برای پیادهراهها و مسیر دوچرخه صورت نگیرد، نمیتوان در حوزه پیادهمحوری موفق عمل کرد. بهعلاوه صرف بودجه و هزینه هم در این زمینه بسیار مؤثر است، متولیان امر باید برای تحقق پیادهمحوری و سهولت در پیادهراهها و مسیر دوچرخه، بودجههای لازم را در اختیار شهرداری مناطق قرار بدهند.