شهروندگار
جهان 2020 را بد شروع کرد
بیتا تیموری- فعال حوزه مدیریت شهری
این‌روزها همه از یک موضوع صحبت می‌کنند؛ کرونا جان می‌گیرد، همه‌گیر‌تر شده است، ماسک بزنید. خب، اینکه از خودت مراقبت و نکات ایمنی را رعایت کنی، چیزی بود که از ابتدای اعلام رسمی این بیماری در سطح کشور (اواخر بهمن‌ماه98) همگی موظف به رعایت آن شدیم. اما چطور شد که یکباره و از اواسط اردیبهشت‌ماه99 همه‌‌چیز عادی جلوه کرد. به هزارو‌یک دلیل موجه و شرایط ویژه‌ای که مردمان کشور در آن غوطه‌ور هستند وضعیت به‌گونه‌ای شد که کسب‌و‌کارها، تردد‌ها، نشست‌ها و جلسات کاری برگزار شود. با شروع فصل کار بعد از کرونا آنچه یکباره همه را شوکه کرد، کرونا نبود؛ گرانی‌های افسار‌گسیخته‌ای بود که تاب زندگی را از خیلی‌ها گرفته است، چه رسد به اینکه یادشان بماند ماسک بزنند.
دوستی می‌گفت: «تبلیغات و تکرار اینکه ماسک بزنید در برنامه‌های رادیو و تلویزیون کم نیست. در فضای مجازی هم هر کسی به نوبه‌خودش از اینکه به کمپین من ماسک می‌زنم پیوسته است، اطلاع‌رسانی می‌کند. اما نباید فراموش کرد که کارد به استخوان رسیده‌های این جامعه که تعدادشان روز‌به‌روز بیشتر می‌شود، دیگر یادشان نیست که باید زنده بمانند و برای این منظور حتما ماسک بزنند. وقتی پدر یا سرپرست خانواده خجالت‌زده از خریدن نیم‌کیلو میوه است، وقتی این اطمینان را ندارد که در ماه آینده صاحبخانه همان کرایه قبل را طلب خواهد کرد یا نه! وقتی گوشش حتی توان شنیدن هیاهوی کودکانش را ندارد، چطور می‌تواند یادش باشد که باید زنده بماند. گرانی‌ها و بازی روزگار برزخی، زنده‌ماندن را از یادش برده است چه رسد به اینکه ماسک بزند.»
به هر حال کاری است که شده و اتفاقی که نباید می‌افتاده، افتاده است. اما می‌شود کاری کرد. باید کاری کرد تا مردمان سرزمینم یادشان بماند که باید زنده بمانند و پیشگیری کنند از آلوده‌شدن و دور‌ماندن از محیط‌هایی که هوایش به نفع هوای من و آنها نیست. ما همیشه نشان داده‌ایم که خیلی از مسائل را تاب می آوریم و از پس حلشان برمی‌آییم.
دولت موظف به حمایت از اقشار کم‌درآمد و بی‌درآمد است. مجلس می‌تواند دولت را مکلف به پرداخت حداقل‌های معاش افراد در معرض آسیب کند و نکته دیگر و مهم‌تر این است که ما مردمان استخوان‌خرد‌کرده در کوران حوادثیم. اگر برایمان کاری نمی‌کنند ملالی نیست؛ خودمان، خودمان را نجات دهیم. غیر از این تا چشم بر‌هم‌بزنی، می‌بینی مصلحت‌اندیشی، سلامتت را به مسلخ مرگی خاموش، در سکوت و تنهایی برده است.
از همنوعی شنیدم که خواسته است شهرها را نیمه‌خاموش کنند. پرچم‌ها را در شهرها نیمه افراشته کنند. مردم را از ترسی که برایشان لازم است، بترسانند.
در شرایط فعلی که کسی به کسی نیست و هیچ‌چیز سرجایش نیست و کسی دلش برای کسی نمی‌سوزد و تدبیری اندیشیده نمی‌شود تا جلوی خزان انسان‌ها با پاییز کووید-19گرفته شود، باید کاری کنیم تا زنده‌ماندن یادمان بماند.
برای آنکه تهران 1400 را ببینیم، چراغ‌های شهر را نیمه‌خاموش و پرچم‌ها را نیمه افراشته نگه داریم و با ارسال کمک و یاری به همنوعانی که در همین همسایگی‌مان هستند، کاری کنیم ماسک‌زدن یادمان بماند تا تهران 1400 با حضور تک‌تک‌مان به همراه زیبایی‌ها رقم بخورد.
