هیچ‌وقت «غایب» را نزن!

بهروز رسایلی

 دوگانه عادل فردوسی‌پور - محمدحسین میثاقی همچنان ادامه دارد؛ یعنی هر زمان که می‌رود رو به سردی بگذارد، یک اشاره کافی است تا داستان دوباره اوج بگیرد. شهریور پارسال طی یادداشتی در روزنامه همشهری با تیتر «عادل؛ اسم رمز تضمینی وایرال شدن» نوشتیم که از این به بعد مهمانان فوتبال برتر هر کجا که گرفتار شوند و راه فراری از چالش نداشته باشند یا هر زمان که بخواهند سوژه شبکه‌های اجتماعی شوند، یک راه ساده و میانبر دارند و آن هم یاد کردن از عادل فردوسی‌پور است؛ مثل بمب می‌ترکاند. اصلا پیش‌بینی سختی نبود، اما کاملا محقق شده و در این مدت خیلی‌ها با چنین ترفندی به محبوبیت خودشان اضافه کرده‌اند یا اعصاب مجری فوتبال‌برتر را به هم ریخته‌اند. آخرین‌شان هم مهدی تاج بود؛ کسی که کوشید با سنگر گرفتن پشت اسم عادل، از پاسخگویی طفره برود و در بدترین وضع مقبولیت عمومی، مردم را کمی با خودش همراه کند. متأسفیم که بگوییم او «تا حدی» هم موفق بود. این یعنی قدرت تطهیرکنندگی اسم عادل، حتی می‌تواند به رئیس مستعفی یک فدراسیون شکست‌خورده و نامقبول هم کمک کند. چشم مدیران تلویزیون روشن....
در مورد کم و کیف مصاحبه تاج در فوتبال برتر به اندازه کافی بحث شده و الان سوژه مطلب ما این نیست. بحث ما بر سر دومین حمله غیرمستقیم محمدحسین میثاقی به عادل فردوسی‌پور است. مرتبه قبلی مجری فوتبال برتر، عادل و نود را متهم کرد به اینکه ذائقه مردم را به حاشیه عادت داده‌اند و حالا این نقطه‌ضعف باید ترمیم شود. آن طعنه برای میثاقی خیلی گران تمام شد، اما او دست از این کار برنداشت و این بار هم در مصاحبه با تاج، غیرمستقیم عادل را به ایجاد سپر حمایتی از فدراسیون فوتبال و حتی انجام مصاحبه سفارشی با رئیس فیفا متهم کرد. اصلا کاری نداریم که این اتهامات درست هستند یا نه؛ نکته اینجاست که وقتی عادل سکوت کرده و در تلویزیون تریبونی برای دفاع از خودش ندارد، جوانمردانه نیست که چنین مورد هجوم قرار بگیرد.
فردوسی‌پور 20 سال نود را اجرا کرد. آدم بود و خیلی هم زیاد اشتباه داشت. اخلاق بد هم داشت، اما یکی از محکم‌ترین اصولش این بود که اگر کسی را «می‌زد» به او فرصت دفاع هم می‌داد. احتمالا حتی یک مورد هم پیدا نمی‌کنید که عادل فردی را مورد نقد قرار داده باشد، بدون اینکه او امکان حضور روی آنتن (ولو برنامه هفته بعد) را داشته باشد. اگر هم یکی نمی‌آمد، کاملا به میل و تصمیم خودش بود، وگرنه عادل هرگز فرد غایب را نمی‌زد. بله؛ الان میثاقی می‌تواند استدلال کند که رسانه‌های مکتوب و دیجیتال دراختیار فردوسی‌پور هستند، اما واقعیت آن است که مدیوم اینها با تلویزیون فرق دارد. ارگان‌ها و افراد حقیقی و حقوقی حتی وقتی به مطبوعات هم جوابیه می‌دهند، اصرار دارند که در همان صفحه و با همان فونتی کار شود که اصل مطلب چاپ شده بود. پس منصفانه نیست که میثاقی، استاد خانه‌نشین و مهجورش را بنوازد. با اختیاراتی که تلویزیون به او داده، محمدحسین راحت می‌تواند کارش را بکند و حرفش را بزند، بدون اینکه به عادل و رویه‌اش استناد کند؛ پس دیگر چه لزومی به آزردن فرد غایب است؟