گناه دوم؛ ذوق‌زدگی

در اینکه انتخاب مارک ویلموتس برای تیم ملی یک غلط فاحش و زیانبار بوده اصلا تردیدی وجود ندارد. به هرحال گذر زمان همه‌‌چیز را نشان داد و ثابت کرد مربی بلژیکی صرفا به‌خاطر کسب یک درآمد بادآورده با فدراسیون فوتبال ایران قرارداد امضا کرد. او طی مدت حضورش روی نیمکت تیم ملی مطلقا به کارش عرق و علاقه نشان نداد و به قول آقایان، حتی قبل از بازی حیاتی با عراق از سمتش استعفا داده بود. همه اینها نشان می‌دهد ویلموتس نه‌تنها انتخاب بدی بود، که حتی بدترین انتخاب ممکن بود. البته از این خطاها در سراسر جهان زیاد پیش می‌آید، اما آنچه داستان ویلموتس را برای فدراسیون فوتبال تبدیل به یک گاف نابخشودنی می‌کند، شوق و ذوق زودهنگام دوستان در تعریف و تمجید از مربی بلژیکی است.
هنوز فراموش نکرده‌ایم بلافاصله بعد از اینکه ویلموتس به ایران آمد، چه مدیحه‌سرایی‌های غلوآمیزی در مورد نجابت او و نیز کم‌توجهی‌اش به مسائل مالی انجام شد. مرتب در این مورد حرف زده می‌شد که دیگر از دوران جنگ و جدل با کارلوس کی‌روش خلاص شده‌ایم و یک مربی آرام و محترم آمده؛ کسی که برایمان درخت می‌کارد و قبل از داربی تهران وسط زمین تک‌تک سرخابی‌ها را می‌بوسد! از آن طرف هم که با دوتا بازی دوستانه و دوتا برد پرگل در مسابقات کم‌اهمیت، فوتبال تهاجمی او به رخ سرمربی قبلی کشیده شد. حالا اما تک‌تک همان جملات به پتک مضاعفی تبدیل شده که بر سر فدراسیون کوبانده می‌شود. شاید اگر آن‌همه شتاب‌زدگی در تعریف از دستپخت جدید فدراسیون نبود، دوستان سئول‌نشین امروز با موج کوتاه‌تری از ملامت‌ها مواجه می‌شدند، اما حکایت مربی بلژیکی قشنگ تبدیل به داستان «عروس تعریفی» شد تا حالا مهدی تاج و همکاران او نه راه پس داشته باشند و نه راه پیش. انگار قرار نیست این عادت تاریخی ما برای عجله‌کردن در قضاوت ترک شود؛ شتابی که در سیاه و سفید دیدن فوری آدم‌ها داریم و گاهی بابتش اینطوری شرمنده «زمان» می‌شویم. در هر صورت مرسی بابت مربی نجیب‌تان جناب تاج!