نقد و نظر
در فضیلت بطالت
سیدرضا ابوتراب ـ متخصص مغز و اعصاب
چه‌کسی فکر می‌کرد بتوانیم این همه دوام بیاوریم؟ چه‌کسی فکر می‌کرد بشود هفته‌ها در خانه ماند و هیچ کاری نکرد؟ صبح‌ها دیر از خواب بلند شد. چه‌کسی فکر می‌کرد روزگاری برسد که فقط برای استارت زدن و خالی نشدن باتری، ماشین را روشن کرد؟ هفته‌ها از جیب خورد و پول قسط بانک را با بی‌خیالی طی کرد. بیکار بود و حسِ عقب افتادن از دنیا نداشت. برای هیچ کاری عجله‌ای نداشت و با وجدان راحت هرکاری را کش داد و تا لنگ ظهر خوابید؟ واقعا چه‌کسی فکر می‌کرد؟ و از همه بهتر اینکه همه جای عالم وضعیت همین است. هفته‌هاست هیچ‌کس در هیچ کجای عالم عجله‌ای ندارد. همه مسابقات تعطیل است. هفته‌هاست نه کسی برنده شده نه کسی بازنده! هفته‌هاست آسمان‌ها پاکند، یخ‌های قطب کمتر آب می‌شوند، پرنده‌ها بیشتر آواز می‌خوانند، دلفین‌ها به ونیز برگشته‌اند. آدم‌ها این مدت، در همه جای دنیا آهسته زندگی می‌کنند و ترمزِ زندگی را کشیده‌اند. سیاستمدارانی که پیش ازاین همه را به‌کار و سرعت و رشد و تولید بیشتر توصیه می‌کردند حالا همه را به آرامش، به در خانه ماندن، به هیچ‌کاری نکردن، به بطالت و به آهستگی فرامی‌خوانند. روزهای اول قرنطینه، فکر می‌کردم این همه مدت در خانه، دوام نمی‌آورم ولی حالا فکر می‌کنم زندگی جدیدی را کشف کرده‌ام. همان زندگی که قرار نیست در آن فقط شب‌ها، وقتی خرد و خمیر به خانه می‌رسم دخترهایم را ببینم. من عاشق این زندگی شدم که بدون عذاب وجدان بتوانم 4ساعت با دخترم ایکس‌باکس بازی کنم. آیا با رفتن کرونا قرار است همه‌‌چیز به روال قبل برگردد؟ آیا قراراست دوباره روزی ۱۵ ساعت کار کنم؟
آیا باز هم صبح‌ها قبل از اینکه بچه‌هایم بیدار شوند باید از خانه بیرون بزنم و شب وقتی برگردم که خوابند؟ آیا باز هم باید برای اینکه قسط بانکم عقب نیفتد، برای اینکه از دیگران عقب نیفتم و از دنیا جا نمانم بدوم و بدوم.
من عاشق این زندگی شدم. زندگی‌ای که کند می‌گذرد، بی‌خیالست و همان زندگی که فقط با اجبار یک ویروس به آن تن داده‌ایم. کاش بقیه دنیا هم عاشقش شده باشند. کاش همه باهم ترمزهایمان را بکشیم. چه‌کسی گفته هر لحظه لحظه عمرمان باید مفید باشد. چه‌کسی گفته ارزش لحظه‌های زندگی ما در کاری کردن است؟ شاید اگر ما آدم‌ها هیچ کاری نکنیم خیلی مفید‌تر باشیم. کاش اصلا بعد از این همه مدت تعطیلی و بیکاری، برای اینکه بدنمان کم‌کم گرم شود دولت‌های دنیا تا چند ماه، روزهای هفته را یک روز درمیان تعطیل کنند، مگر این مدت که هیچ‌کسی کاری نکرد آسمان به زمین آمد. بیاییم همه‌‌چیز را آهسته کنیم؛ مثلا سرعت مجاز اتوبان‌ها را نصف کنیم تا دیرتر به سر کار برسیم. بچه‌ها هم کمتر و دیرتر به مدرسه بروند. مگر این مدتی که بچه‌ها مدرسه نرفتند چه اتفاقی برای علم‌آموزی افتاد. مگر چندتا اینشتین و بمب اتم ضرر کردیم؟
اصلا چه می‌شود تدریس آنلاین ادامه پیدا کند و بچه‌ها مثلا فقط 2روز حضوری به مدرسه بروند و معلم‌ها هم فقط 2روز سر کار بروند و دانشگاه‌ها هم 2روز باز باشد و ادارات هم 2روز باز باشند. دکترها فقط 2روز مطب بروند، تلویزیون هم فقط 2روز برنامه داشته باشد و سیاستمداران هم فقط 2روز در هفته به زد و بند مشغول باشند. عجب دنیایی می‌شود!
اصلا یک رفراندوم جهانی برگزار کنیم و از مردم عالم بپرسیم: آیا موافقید به جای اینکه ۵روز هفته کار کنید و 2روز تعطیل باشید، 2روز کار کنید و ۵روز تعطیل باشید؟
اصلا کاش مردم دنیا تبانی کنند و به احزابی رأی دهند که وعده‌شان نه رشد اقتصادی بیشتر نه تولید و کار بیشتر، بلکه تعطیلی بیشتر باشد!
کاش زندگی از این به بعد همین قدر آرام بماند، البته بدون کرونا!
در همینه زمینه :
