یاد/ راه و رسم حرفه‌ای مرحوم لالمی

احمد مسجدجامعی- عضو شورای شهر تهران

در همان آخرین دیدار حضوری که در روزنامه همشهری با زنده‌یاد خانم لالمی داشتم، از ضرورت ایجاد نگاهی نو در عرصه‌های رسانه‌ای سخن می‌گفت. به‌تعبیر او، جنس کار در حوزه‌های اجتماعی می‌طلبد که ساختار فعالیت‌ها نه از بالا به پایین، بلکه به‌شیوه‌ای افقی باشد و تاکید می‌کرد که ما هم‌عرض یکدیگر هستیم. درحالی‌که عموما ساختار عمودی در مدیریت‌ها حاکم است. حال کاری مانند شورایاری هم از جنس تصمیم‌گیری مشارکتی است هرچند به‌تعبیر من، در نسبت بین مردم و مدیریت‌های شهری، ساختار مناسب شطرنجی است. او در حوزه فعالیت‌های شورایاران هم پیشینه‌ای درخشان داشت و ده‌ها شماره از نشریه آنها را در کنار همکارانش در همشهری محله به عرصه آورده بود. از نگاه او، مدیریت شهری با کمک شورایاران باید بتواند صدای کف جامعه را منعکس کند درحالی‌که چنین رویکردی را در مجموعه مدیریت شهری احساس نمی‌کرد. از نگاه او می‌توان چنین دریافت که نهادهای اجتماعی همچون شوراهای شهر در همان ساختار افقی می‌توانند عرصه مشکل‌گشایی باشند. نکته مهم در رفتار و گفتار و نوشتار او این بود که با هیچ‌کس عقد اخوت نبسته بود و اگر انحرافی را شاهد بود، پنهان نمی‌کرد. این امر در کنار پافشاری بر مناسبات حرفه‌ای، از او شخصیتی متفاوت ساخته بود. کسی که در عین شجاعت بیان از حفظ ضوابط دوری نمی‌کند. نمونه‌ای که در جمع تحریریه روزنامه برایم گفت از این دست است: چرا در مورد موضوع ملک جماران از طریق روزنامه و نامه با هم حرف می‌زنید. آیا طرح مسائل به اینگونه در فضای عمومی به حل مسئله کمک می‌کند؟ یا باعث تشدید اختلاف و یارگیری‌های سیاسی می‌شود؟ در این صورت کدام روش به‌صلاح شهروندان است؟ تواضع او ریاکارانه نبود و پای در همان مسئولیت‌پذیری و مسئولیت‌شناسی داشت. او شاید تنها بازمانده از حوزه خبری شورای نخست بود که پیوسته در گروه‌های شهری و اجتماعی دست به قلم می‌برد و از مصائب و مسائل گروه‌هایی سخن می‌گفت که کسی آنها را نمی‌دید و صدای آنها را نمی‌شنید و در عین حال، گزارشگر جلسات شورا بود. سمت‌های بالا و پایین چندان او را خرسند یا ناخرسند نمی‌ساخت و انجام درست کار بود که به او تشخص می‌داد. ازاین‌رو در همان ایامی هم که سمتی بالاتر داشت، در همان ردیف خبرنگاران شورا می‌نشست تا گزارشگر دست اول صحن باشد و شخصا با پرسش‌های چالشی با اعضای شورا و مدیران شهری و شهروندانی که برای حل مشکل خود مراجعه می‌کردند، گفت‌وگو می‌کرد. جای وی هرچند خالی است اما راه و روشی که برجای نهاد، ماندگار می‌ماند.