محرومیت در مناطق مرزی همیشه نخستین کسانی را که در تیررس آسیب قرار‌می‌دهد فرزندان عشایری این مرز و بوم است که به‌دلیل کمبود بودجه، کمبود معلمان باتجربه، نبود امکانات آموزشی، سنت‌ها و فرهنگ‌های غلط و هزاران بهانه‌ مختلف از تحصیل باز‌می‌مانند و بسیاری از آنها به یاد گرفتن «بابا آب داد»، «بابا نان داد» و «آن مرد با اسب آمد» بسنده می‌کنند و بعد از پایان دوره ابتدایی، دفتر و کتاب را کنار می‌گذارند و به ناچار از همان سنین کودکی درس زندگی در سختی و محرومیت را مشق می‌کنند و شبیه بزرگانشان به یادگیری آیین و رسوم اجدادشان می‌پردازند و به کل از دنیای علم فاصله می‌گیرند و این چرخه محرومیت همینطور ادامه می‌یابد.

مهم‌ترین نکته‌ای که درباره شهرهای مرزی باید مورد توجه قرار بگیرد، واردات و صادرات محلی آنهاست. قانونگذار قوانینی تصویب کرده که مرزنشینان عزیز بتوانند کالای تولیدی منطقه خود را صادر کرده و کالاهای مورد نیاز خود را بدون تشریفات و فرایند گمرکی وارد کنند؛ بدون آنکه نیاز به پرداخت حق گمرکی و... داشته باشند.