شاید برای کسانی که در برهوت جریان‌سازی سینمای ایران به‌دنبال یک جرقه امید می‌گردند، شب‌های روشن به‌عنوان دومین فیلم فرزاد مؤتمن همین جرقه بود، اما حالا می‌توان به یقین گفت که «شب‌های روشن» فقط یک استثنا در کارنامه این فیلمساز است، نه یک نوید برای ظهور یک جریان تازه.

در مجموعه‌ای از به‌یادماندنی‌ترین لحظه‌های ناب عاطفی و نمایش سینمایی و بیانگر عشق با میزانسن، چون صحنه مشاهده اعظم توسط قیصر از پشت پنجره، مکثی کوتاه و با معنا میان مکالمه سید و قدرت در «گوزن‌ها» و ارجاع و اشاره‌ای به خاطره عشقی مکتوم مانده قدرت: مریم که یادته؟