استثنایی که قاعده نشد

دانیال معمار_روزنامه‌نگار

شب های روشن
فرزاد مؤتمن ۱۳۸۱
   شاید برای کسانی که در برهوت جریان‌سازی سینمای ایران به‌دنبال یک جرقه امید می‌گردند، شب‌های روشن به‌عنوان دومین فیلم فرزاد مؤتمن همین جرقه بود، اما حالا می‌توان به یقین گفت که «شب‌های روشن» فقط یک استثنا در کارنامه این فیلمساز است، نه یک نوید برای ظهور یک جریان تازه. شاید باید خوش ساخت و دیدنی بودن این عاشقانه سینمای ایران را در عوامل دیگری به غیراز کارگردانی جست‌وجو کرد؛ مثلا می‌توان فیلمنامه سعید عقیقی را عامل موفقیت فیلم دانست یا بازی مهدی احمدی و هانیه توسلی را یا اصلا خود داستان داستایوفسکی را، با همه تغییرات ریز و درشتی که در آن صورت گرفته. حتی می‌توان آمیخته بودن فیلم به ادبیات و شعر و شاعری را عامل دیدنی‌شدن شب‌های روشن دانست، عاملی که به رمانتیک‌تر شدن فضای این عاشقانه به‌شدت کمک کرده. شب‌های روشن، سکانس‌های دوست‌داشتنی و به یادماندنی زیاد دارد و تنها بخش باسمه‌ای و سردستی فیلم، سکانس آشنایی مرد و زن قصه است که خب می‌توان از آن گذشت و نادیده گرفت. به هرحال مؤتمن نه در تنها فیلم قبل از شب‌های روشن و نه در 12، 11 فیلمی که بعد از آن ساخت، هیچ‌وقت نتوانست ثابت کند که این فیلم یک استثنا در کارنامه‌اش نبود.