بهترین تصوری که با شنیدن نام ایستگاه مترو در ذهن ایجاد می‌شود، تونلی طولانی و بتنی است که با رنگ‌های کسل‌کننده و نیمکت‌هایی فلزی یا پلاستیکی که گاه آدامسی جویده شده روی یکی از آنها چسبیده، نورهای کورکننده مصنوعی و چند تابلو تبلیغاتی تزیین شده‌اند و هر چند دقیقه یکبار، موجی از مسافران با عجله از درون قطارهای معمولا فرسوده، تخلیه یا سوار می‌شوند.

داستان سینمای ایران و مترو کمی بعد از افتتاح اولین ایستگاه‌ها در دهه70 آغاز شد.

همه‌چیز با یک سؤال شروع می‌شود: اگر به هر دلیلی، نیاز به سرویس بهداشتی داشته باشید و در مترو هم باشید، چه باید بکنید؟