یکی از سازمان‌هایی که درگیری بسیاری با بیماران روانی مزمن و ازجمله پارانوئیدی‌ها دارد، سازمان بهزیستی است.

درام را نه شخصیت‌های عادی و بی‌مشکل که کاراکترهای مسئله‌دار و دچار مشکل پیش می‌برند؛ به‌همین دلیل هر نوع روان‌پریشی می‌تواند مقدمه‌ای بر شکل‌گیری کنشی دراماتیک یا عاملی برای پیشبرد درام باشد.

ی‌‌‌گویند پارانویا عموما مختص روشنفکران است اما درد مشترکی به‌نظر می‌رسد؛دردی که در سکوت و سوء‌ظن رشد می‌کند؛مثل آنکه ‌چنین دیالوگی می‌نویسد: «کار، کارِ اینگیلیسیاس» یا آنکه از بدگمانی خود رنج می‌برد، از دشمنان خیالی‌‌اش وحشت دارد و برای مبارزه با آنها، تلاش می‌کند؛دردی که از فدر قهرمان تراژدی راسین تا علی شریعتی ادامه دارد، آنگاه که می‌نویسد: «مرگ هر لحظه در کمین است. توطئه‌ها در میانم گرفته‌اند