زمانی بود که وقتی 2نفر در یک کوچه با هم دعوا می‌کردند، یکی پیدا می‌شد برای پادرمیانی و ختم‌کردن غائله. آنهایی که با هم دست به یقه شده بودند با همه ادعای بزن بهادری که داشتند، ته‌دلشان راضی بودند که دعوا آن‌قدر بالا نگیرد که نشود جمعش کرد. وقتی پادرمیانی اتفاق می‌افتاد، طرفین دعوا، حرف میان‌دار را قبول می‌کردند و ته‌داستان با فرستادن صلوات به ماجرا پایان می‌دادند و هر کدامشان پی کار خود می‌رفتند.