آدمها سوسوی چراغهایشان را که میبینند، میایستند به تماشا. وقتی تاریکی از آسمان شره میکند و سیاهی پهن میشود روی آب، نمیشود چشم از فروغ چراغهای قرمز و سبز و زردشان برداشت. انگار ستارههایی رنگین در افق میدرخشند. آدمها میتوانند بنشینند روی شنهای ساحل و با خودشان بگویند سوسوی این چراغها لابد حرفی دارد برایشان، بعد حسرت بنشیند روی دلشان که چرا در مدرسه کد مورس یادشان ندادهاند.
به خاطر دارم در ابتدای دهه۷۰ دوسالی را ساکن یک خانه در انتهای کوچه بنبستی شدیم که بهشدت طولانی بود. کوچه آنقدر دراز بود که اگر یکبار سر تا ته آن را میرفتی، کمتر موضوعی یافت میشد که راضیات کند راه رفته را بازگردی.
پرستار کلمبیایی که با محمولهای حاوی واکسن کووید-19 با پای پیاده راهی روستاهای صعبالعبور کشورش میشد، حالا پیروانی دارد که پا جای پای او گذاشتهاند. این ستاره دنبالهدار زمانی داستانش رسانهای شد که گزارش تصویری یورونیوز نشان داد که او ابتدا با روستاییان صحبت میکند و نگرانیهای آنها را بابت واکسن برطرف میکند.
سانتیمانتالیسم عاطفهگرایی و مهرباننمایی جاری در فضای مجازی بخشی از دنیای شعارزده و خالی از عملگرایی را به نمایش میگذارد که هیچ نسبتی با واقعیت دردناک جوامع ندارد.
فروردین پارسال بود که بهخاطر شیوع کرونا، شبکه «شاد» جایگزین کلاسهای درس حضوری شد و بچهها به جای نشستن پشت نیمکت و زلزدن به تخته سیاه، نشستند پشت کامپیوتر و چشم دوختند به صفحه مانیتور.
تاکنون ۸۸۹ هزار و ۹۵ نفر دوز اول واکسن کرونا و ۲۱۱ هزار و ۸۲۲ نفر نیز دوز دوم را تزریق کردهاند. بر همین اساس، مجموع واکسنهای تزریق شده در کشور به یک میلیون و ۱۰۰هزار و ۹۱۷دوز رسیده است.
«همیشه تعداد افرادی که همهچیز را در دنیا بدتر میکنند، بیشتر از انسانهایی است که کمک میکنند»؛ این جمله را به نقل از نویسنده شهیر ژاپنی، هاروکی موراکامی در جایی خواندم و هر صبحی که در پارک پردیسان میدوم، از طرف رانندههایی که بیتوجه به دوندگان و آدمهای تو پارک ویراژ میدهند به چشم خودم میبینم.
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .