فرهنگ و زندگی/ خانه بدون کتابخانه
نمی‌دانم آن عکس سعید نفیسی را در کتابخانه شخصی‌اش دیده‌اید یا نه. عکس برای نیمه‌های دهه20 است و گرداگرد نفیسی احتمالا در آستانه میانسالی را کتاب گرفته است.
این قصه حمایت از انسانیت و فداکاری است. این لبخند هنر به دنیای سخت زندگی در روزهای کروناست. این خبر یعنی می‌توان با هنر دست و بهره‌گیری از اعتبار به آنهایی که زحمت می‌کشند با صدای بلند خسته نباشی گفت. از چه حرف می‌زنیم؟
تصویر آدمکی که داخل چراغ راهنمایی و رانندگی بیست‌وچهارساعت از شبانه‌روز یا منتظر است یا راه می‌رود و فقط در یکی از انیمیشن‌های خمیری و تصویرسازی متحرک تلویزیونی توانست از آن بالا پایین بیاید را همه ما در ذهن داریم. قرمز که باشد ایستاده است و ما رهگذرها به احترام دستور او می‌ایستیم، سبز باشد و راه برود ما هم اجازه داریم حرکت کنیم.
اول آخر
کاش زمان لحظه‌ای می‌ایستاد، ما اندکی از کودکی‌های گمشده‌مان را برمی‌داشتیم و به دنیای امروز می‌آوردیم. کاش نمی‌رفتیم در گروه آدم‌بزرگ‌ها...
