مسمومیت با رسانه‌های اجتماعی

حسین محمودی ـ روانپزشک

مزایای شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان فراوانند.  شاید بتوان با نهادن نام «مسمومیت با شبکه‌های اجتماعی» بر آن، درباره‌اش بیــشتر انـدیشیدو گفت‌وگو کرد. دو سویه این مسمومیت به چشم من آمده است:

 ره افسانه زدند (آلودگی زیاد)
این رسانه‌ها زمینه‌ای مساعد برای انتشار اخبار نادقیق و ناصحیح هستند و از این طریق، ما را از آنچه بایسته است، نگران‌تر و آشفته‌تر می‌کنند و بر رنج این روزگار پررنج می‌افزایند. 
در بسیاری از موارد، ایده زیبنده هر شهروند یک رسانه، با دانش کم و مسئولیت‌پذیری کمترمان آمیخته و وارونه می‌شود. چه بسا ساعتی بعد، خبر نخست، تکذیب یا اصلاح می‌شود و ما می‌مانیم و فرسایش روانمان در این میانه‌ها.

  این سیل دمادم (دوز زیاد)
اخبار و پیام‌ها و ابراز نظرهای لحظه به لحظه، گذشته از اینکه ممکن است ما را از تامل و تعمق محروم کند، شاید فرصت بازسازی و مرمت را نیز از روانمان بگیرد. ترمیم زخمی که با ضربه‌های ظریف زیاد، دمادم دستکاری شود دشوار است. ما با داده‌های کوچک متعددی در طول روز مواجهه هستیم که می‌توان از جمع‌بندی و نتیجه‌گیری بسیاری از آن‌ها، در یک نوبت در روز (یا حتی هفته) مطلع شد. گویی وظیفه رسانه‌های سنتی را خود به‌عهده گرفته‌ایم و هرکدام‌مان یک‌تنه خبرنگار تمام حیطه‌ها شده‌ایم.
به گمانم در همه‌گیری‌های تنفسی پیشین، رنج کمتری می‌کشیدیم. در کنار تفاوت‌های احتمالی در شدت واگیر و کشندگی کرونا ویروس، و ضمن حفظ توجه به ظرفیت‌های بی‌بدیل دسترسی به شبکه‌های اجتماعی، شاید بتوان بخشی از رنج و تنش بیشتر این روزهایمان را هم با «مسمومیت با شبکه‌های اجتماعی» تبیین کرد.