چند هفته بعد از صعود استقلال‌تهران به فینال جام‌حذفی، دومین فینالیست این تورنمنت نیز با دوئل استقلال خوزستان و خونه به خونه مشخص شد. تیم شگفتی‌ساز لیگ یکی فوتبال بابل، در اهواز پیروزی بزرگی به‌دست آورد و حریف استقلال در مسابقه فینال شد. نبرد آبی‌های تهران وقرمزهای بابل، می‌تواند جذابیت‌های فوق‌العاده‌ای داشته باشد اما این اتفاق فقط وقتی رخ خواهد داد که مسابقه در شرایط استاندارد برگزار شود. یک طرف فینال، وینفرد شفر و استقلال ایستاده‌اند که تصمیم دارند به هر قیمتی تحول بزرگ‌شان را با تصاحب یک جام جشن بگیرند و طرف دیگر، دراگان اسکوچیچ و خونه به خونه ایستاده‌اند که برای خلق یکی از بزرگ‌ترین شگفتی‌های تاریخ فوتبال ایران تلاش می‌کنند. هر 2تیم در طول جام‌حذفی درهر فینالیست‌شدن، این مسأله را نشان داده‌اند اما ورزشگاه میزبان این بازی، هرگز در حد و اندازه‌های میزبانی از یک دیدار مهم و سرنوشت‌‌ساز به نظر نمی‌رسد. همانند چند سال گذشته، تصمیم بر این شده که دیدار فینال‌حذفی در استادیوم فوتبال خرمشهر برگزار شود اما آیا این استادیوم حداقل‌های لازم را برای میزبانی از چنین مسابقه‌ای دارد؟ تجربه‌های قبلی انتقال فینال‌حذفی به خرمشهر اصلا موفقیت‌آمیز نبوده و به‌نظر می‌رسد سازمان لیگ برنامه‌ای برای درس گرفتن از این تجربه‌های ناموفق ندارد. گرمای هوا در زمان برگزاری فینال‌حذفی در خرمشهر در کنار کیفیت نامطلوب چمن ورزشگاه، مسابقه را تحت‌تأثیر قرار خواهد داد. آن‌چه در مسابقه فینال استقلال و ذوب‌آهن در این ورزشگاه رخ داد، مشخص کرد که برگزاری بازی در خرمشهر علاوه بر 2تیم، تماشاگران تلویزیونی را نیز آزار می‌دهد. کیفیت تصویربرداری این مسابقه در خرمشهر چیزی در حد و اندازه صفر بود. سال گذشته طرفداران تراکتورسازی نیز امکان چندانی برای سفر به خرمشهر و تماشای تیم‌شان از نزدیک نداشتند و حالا نوبت به استقلال وخونه به خونه است که برای برگزاری این بازی به خرمشهر سفر کنند.
دراگان اسکوچیچ استقلال خوزستان را با برتری فنی محسوس شکست داد. او به‌شدت به بازی روی زمین و انجام حرکات تاکتیکی در جریان مسابقه اصرار دارد اما آیا ورزشگاه خرمشهر شرایط را برای پیاده‌شدن فوتبال مطلوب او فراهم خواهد کرد؟ از طرف دیگر وینفرد شفر نیز مخالف بازی هوایی و توپ‌های بلند است اما شاید وادار شود در خرمشهر چنین فوتبالی را به نمایش بگذارد. چرا‌که بعید است بازی مالکانه در ورزشگاه میزبان حذفی نتیجه خوبی به همراه داشته باشد. خرمشهر، بدترین انتخاب ممکن برای میزبانی از یک بازی بزرگ است. یک انتخاب که اوج بدسلیقگی تصمیم‌سازان فوتبال ایران را به نمایش می‌گذارد. بدون تردید تهران یا بابل انتخاب‌های مناسب‌تری برای میزبانی از این جدال به‌شمار می‌روند. استقلالی‌ها در خرمشهر نیز طرفداران زیادی خواهند داشت اما اگر بازی در تهران برگزار شود، بابلی‌ها نیز می‌توانند سهم بیشتری از سکوهای ورزشگاه میزبان فینال به نسبت ورزشگاه خرمشهر داشته باشند. علاوه بر این، فاصله بابل تا پایتخت با فاصله این شهر تا خرمشهر قابل قیاس نیست. حتی اگر بازی در بابل نیز برگزار شود، جذابیت آن به‌مراتب بیشتر از مسابقه در خرمشهر خواهد بود. اگر بنا به انتخاب میزبان با قرعه‌کشی نباشد، یک زمین بیطرف مناسب‌تر و نزدیک‌تر هم می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد. ورزشگاه‌هایی مثل نقش جهان یا امام رضا(ع) مشهد که شرایط انجام بازی در آن‌ها کاملا متفاوت با شرایط خرمشهر به نظر می‌رسد. استادیوم‌هایی که حداقل‌های لازم را برای یک بازی حساس در اختیار هر 2باشگاه قرار خواهند داد.
تکریم نمادین خرمشهر، چیزی به جز اعلام جنگ علیه فوتبال زیبا و تماشاگرپسند نیست. کاش آن‌ها که از نام این شهر جنگ‌زده استفاده ابزاری می‌کنند، اول به دنبال ساختن شهر و پاک کردن آثار جنگ از روی چهره آن باشند و سپس هزینه برگزاری فینال‌حذفی را روی دست خرمشهر بگذارند. خونین‌شهر هنوز مصائب زیادی دارد و هیچ مسابقه‌ای نمی‌تواند حقایق شهر را تغییر بدهد. البته که زنده نگه داشتن یاد و خاطره جنگ یک اتفاق مثبت است اما به شرطی که به کشتن فوتبال زیبا منجر نشود.
اعلام جنگ علیه فوتبال زیبا
در همینه زمینه :
