8.3 میلیون قطعه پلاستیک در هزار لیتر آب اقیانوس

اگر هزار لیتر از آب اقیانوس را خارج کنید و در یک تانکر بریزید، فکر می‌کنید چه تعداد ذرات کوچک پلاستیکی در این حجم از آب پیدا می‌کنید؟ 10تکه؟ صد تکه؟ حدود8.3 میلیون قطعه در این حجم از آب پیدا می‌شود که پژوهشگران آنها را «میکروپلاستیک» نامیده‌اند. اندازه میکروپلاستیک‌ها کوچک‌تر از 5میلی‌متر است.

براساس یک پژوهش جدید که در مجله علمی  Limnology and Oceanography Letters منتشر شده، میزان میکروپلاستیک‌ها در اقیانوس‌ها یک میلیون برابر میزانی است که پیش از این تخمین زده شده بود.
بر اساس پژوهشی که توسط جنیفر برندون، پژوهشگر انستیتو Scripps Institution of Oceanography در دانشگاه کالیفرنیا انجام شده، این موضوع به این معنی است که تراکم قطعه‌های پلاستیک که اقیانوس‌ها را تسخیر کرده‌اند 2یا 3برابر آنچه پیش از این دانشمندان برآورد کرده بودند، نیست، بلکه میزان آنها بیش از 5تا 7برابر پیش‌بینی‌هایی است که قبلا صورت گرفته است. علت این اختلاف بسیار زیاد به‌خاطر نوع میکروپلاستیک‌ها و روشی است که دانشمندان به‌طور سنتی سعی در اندازه‌گیری میزان میکروپلاستیک‌ها در آب دریاها داشتند.
برندون در این رابطه می‌گوید: ما سال‌ها با استفاده از یک روش که همان جمع‌آوری نمونه‌ها با استفاده از تور بود، درباره میکروپلاستیک‌ها مطالعه می‌کردیم اما در این روش قطعه‌هایی که کوچک‌تر از سوراخ‌های تور هستند قابل‌شمارش نیستند.
در واقع، آنطور که در پژوهش‌های مستقل انجام شده از سال 2015بیان شده، هزاران تور بین سال‌های 1971تا 2013با همان روش به دریاها انداخته شدند که فقط می‌توانستند پلاستیک‌های بزرگ‌تر از 333میکرومتر(یک سوم میلی‌متر) را از آب بگیرند. سوراخ این تورها به حدی کوچک بودند که پلانکتون‌ها نمی‌توانستند از آن عبور کنند، اما در عین حال، این سوراخ‌ها آنقدر بزرگ بودند که قطعه‌های کوچک پلاستیک که معروف به مینی‌میکروپلاستیک هستند، از میان آنها عبور می‌کردند.
برندون می‌گوید: من حدود اندازه قطعاتی که در پژوهش‌ها ذکر شده دیده‌ام، اما گروه ما تلاش می‌کند که قطعه‌های کوچک‌تر یا همان مینی‌میکروپلاستیک‌ها را نمونه‌برداری کند. باید بگویم که یک شکاف بزرگ پژوهشی در این مورد دیده می‌شود.
با توجه به این موضوع، برندون و همکارانش از یک تکنیک جدید برای تشخیص و اندازه‌گیری حجم مینی‌میکروپلاستیک‌ها در آب دریا استفاده کردند. سالپ‌ها(آب‌دزدک‌های دریایی خمره‌ای‌شکل و شناور که با انقباض بدن خود و پمپ کردن آب از میان بدن ژلاتینی‌شان در آب حرکت می‌کنند) کلید حل این مسئله بودند. این موجودات در عمق بیش از 2هزارمتری شنا می‌کنند و اغلب به هم وصل می‌شوند تا یک زنجیره طولانی را شکل دهند. این تلاش مشترک باعث می‌شود که آنها سریع‌تر شنا کنند. سالپ‌ها برای شنا و خوردن پلانکتون‌ها، از طریق حرکاتی شبیه به نبض، آب را از میان بدن خود پمپ می‌کنند.
پژوهشگران انستیتو Scripps فرض کردند که معده سالپ‌ها ممکن است جایی برای انباشته شدن مینی‌میکروپلاست‌ها باشد. برای این منظور، نمونه‌هایی از آب سطح دریا و همچنین نمونه‌هایی از سالپ‌ها از جریان کالیفرنیا(یک جریان اقیانوسی در اقیانوس آرام) که به زباله بزرگ اقیانوس آرام معروف است، گرفته شد.
دانشمندان در آزمایشگاه از یک میکروسکوپ مخصوص فلوئرسنتی برای نورانی کردن ذرات ریز پلاستیک موجود در نمونه‌های گرفته شده استفاده کردند. همانطور که در نشست مطبوعاتی انستیتو Scripps گفته شد، «پلاستیک‌ها هنگامی که در معرض چندین طول موج نوری قرار گرفتند، قابل‌مشاهده شدند». با استفاده از این روش، پژوهشگران توانستند قطعاتی به کوچکی 10میکرومتر را ثبت کنند که درواقع نازک‌تر از موی انسان هستند. پژوهشگران همچنین آب‌های جمع‌آوری شده طی سال‌های 2009تا 2017را تجزیه و تحلیل کردند. آنچه نگران‌کننده بود، وجود مینی میکروپلاستیک‌ها در معده همه سالپ‌های موردمطالعه بود که این موضوع پژوهشگران را به‌شدت شگفت‌زده کرد. به این ترتیب، با تفسیر این یافته‌ها و یک برآورد حدودی، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که احتمالا 8.3 میلیون قطعه مینی‌میکروپلاستیک در هزار لیتر از آب اقیانوس‌ها شناور است.

صید پلاستیک
هزاران تور بین در سال‌های 1971تا 2013با همان روش به دریاها انداخته شدند که فقط می‌توانستند پلاستیک‌های بزرگ‌تر از 333 میکرومتر (یک سوم میلی‌متر) را از آب بگیرند