100 فیلم

 رکورد تولید در سینمای ایران شکست. براساس آمار اعلام شده در سایت سازمان سینمایی کشور، در سال‌جاری شورای پروانه ساخت، به بیش از 140پروژه سینمایی اجازه تولید داده است. پیگیری‌های خبرنگاران همشهری از پروژه‌هایی که امسال ساخته شده‌اند، نشان می‌دهد که حدود 100پروژه سینمایی وارد مرحله فیلمبرداری شده‌اند. اینکه نمی‌توان به آمار دقیقی در زمینه تولید فیلم‌ها رسید، سیاست تولید در سکوت خبری است. عوامل تولید فیلم‌‌های ایرانی، به دلایل مختلف قصد دارند که پروژه خود را بی‌سر و صدا تولید کنند. نتیجه تولید بدون اطلاع‌رسانی باعث شده که ثبت رکورد تولید 100 فیلم در یک سال در سینمای ایران چندان در مطبوعات و رسانه‌ها مورد توجه قرار نگیرد.
100فیلم ساخته شده در کنار تولیدات سال گذشته، آمار 150فیلم درخواست‌کننده برای حضور در جشنواره فیلم فجر را پدید آورده است. کافی است  فراموش نکنیم که بیش از 10فیلم از آثار به نمایش درآمده در جشنواره فجر سال گذشته هنوز اکران نشده‌اند.
جشنواره فجر هر سال بخشی از تولیدات سینمایی کشور را در قالب ویترین سینمای کشور عرضه می‌کند اما همه آن فیلم‌ها هم امکان نمایش عمومی در ایام غیر از جشنواره را پیدا نمی‌کنند. به جز این فیلم‌ها تعدادی از آثار هم اصلا به جشنواره نمی‌روند و فارغ از این چرخه برای به نمایش عمومی درآمدن تقلا می‌کنند. سونامی فیلم‌های در حال ساخت، آماده شده، فرم جشنواره پرکرده و بی‌خیال جشنواره شده در کنار انبوه فیلم‌هایی که از قبل در نوبت رسیدن به چشمان تماشاگران مانده‌اند بحران جدیدی در سینمای ایران است؛ بحرانی که بعید است فقط با افزایش ظرفیت سالن‌های سینما حل شود. شاید بهتر باشد که اهالی سینما کمیت را بی‌خیال شوند و کیفیت را جدی‌تر بگیرند.
سال سینمایی به‌زودی نو خواهد شد، جشنواره سال گذشته به جشنواره امسال می‌رسد و تحویل این سال‌جدید با هزار و یک بیم و امید اتفاق خواهد افتاد. درمیان این امیدها شاید بیش از هر چیز بتوان به دلخوشی حضور سینماگران برجسته کشور در جشنواره امسال اشاره ‌کرد و بیم اصلی را بتوان در همان مهلکه تکراری فیلم‌هایی یافت که ساخته می‌شوند و دیده نمی‌شوند. بدنه سینمای ایران مملو از اسامی این فیلم‌هاست اما وقتی بخشی از این فیلم‌ها در گروه برگزیدگان یک سال تولید سینما قرار می‌گیرند و به جشنواره راه می‌یابند اما سر از سالن‌های سینما در نمی‌آورند، موضوع نگران‌کننده‌تر می‌شود.
یک نگاه ساده به فهرست فیلم‌های مهم‌ترین بخش جشنواره فجر سی و هفتم یعنی سودای سیمرغ نشان می‌دهد که از میان 22فیلم این بخش حدود یک سوم تا همین امروز که موسم جشنواره سی‌و‌هشتم نزدیک است اکران نشده است. چند فیلم هم در بخش نگاه نو جشنواره سال گذشته حاضر بودند که با اکران شدن نه میانه‌ای دارند و نه حتی خبری درباره اکرانشان به گوش می‌رسد. این روال البته مختص جشنواره سی و هفتم نیست و هر سال در مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور فیلم‌هایی به نمایش درمی‌آید که همان اکران جشنواره نخستین و آخرین نمایش‌شان بوده است.
موضوع زمانی جذاب‌تر می‌شود که بدانیم هر سال تعداد زیادی از کارگردانان هم در بحبوحه ساخت آثارشان خیال خود و دیگران را راحت می‌کنند و اصلا قید شرکت در جشنواره فیلم فجر را می‌زنند. آنها در حقیقت دنبال انگ خوردن در جشنواره و بعد هم سوختن در مسیر اکران نیستند و به همین دلیل فیلم‌شان را می‌سازند و تلاش می‌کنند بدون هیچ دردسری آن را به چرخه نمایش عمومی سنجاق کنند.
از میان فیلم‌های جشنواره سی و هفتم که بیرون گود نمایش عمومی مانده‌اند دو سه تایی برای فروش و درخشش در گیشه بسیار پرامید بوده‌اند. طلا و پالتوشتری ساخته‌های پرویز شهبازی و مهدی علی‌میرزایی احتمالا برای گیشه داغ خود امیدهای بسیاری داشتند اما فعلا خبری از نمایش عمومی‌شان نیست. ناگهان درخت هم شاید با توجه به حال و هوای خاصش می‌توانست گروه ویژه‌تری از مخاطبان را با خود همراه کند. با این همه اما نوبت به این فیلم‌ها نرسیده و جشنواره جدید هم در راه است.  نکته جالب اینکه بنابر اعلام دبیرخانه جشنواره سی و هشتم تعداد ۱۵۱ اثر شامل ۱۱۵ فیلم سینمایی و ۳۶ مستند متقاضی حضور در سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر شده‌اند. در میان این فیلم‌های سینمایی ۳۷ اثر به فیلمسازان اول اختصاص دارد. یعنی از همین حالا باید منتظر ماند تا صف طولانی پشت در مانده‌های اکران که از جشنواره به صندوق‌های بایگانی روانه می‌شوند طولانی‌تر شود.
با همین پیش فرض‌هاست که بسیاری از فیلمسازان قید جشنواره را می‌زنند و با خود می‌گویند خداحافظ فجر دلبر، سلام به تلاش برای وصل شدن به اکران...