کالدرون- ویلموتس؛ یک مقایسه ظالمانه

نتایج ضعیف پرسپولیس در لیگ‌برتر و به‌خصوص 4شکست این تیم در 11بازی باعث شده موجی از انتقادات به‌سمت سرمربی آرژانتینی این تیم روانه شود. البته پیروزی روز سه‌شنبه در جام‌حذفی کمی از شدت این انتقادات کاسته اما هنوز هم هیچ حاشیه امنیتی برای کالدرون وجود ندارد. صلاحیت کالدرون هنوز برای اهالی فوتبال ایران به اثبات نرسیده و انتقاد از او طبیعی است. اما یکی از ظالمانه‌ترین انتقادها از سرمربی آرژانتینی پرسپولیس، مقایسه او با مارک ویلموتس است؛ مربی بلژیکی تیم ملی که در آستانه قطع همکاری با فدراسیون فوتبال قرار دارد. با اینکه این قبیل قیاس‌های «کلیک‌آور» می‌تواند برای مخاطب عام جذاب باشد اما خوب است کمی عمیق‌تر به موضوع نگاه کنیم.
  فقط یک شباهت
بین گابریل کالدرون و مارک ویلموتس تنها یک شباهت وجود دارد؛ اینکه هر دو یک امپراطوری به ارث برده‌اند و محکوم به تحمل سایه سنگین اسلاف‌شان هستند. کارلوس کی‌روش به‌عنوان سرمربی تیم ملی ایران هواداران سینه‌چاک زیادی داشت که برای‌شان سخت است این تیم را بدون مرد پرتغالی ببینند. همینطور برانکو هم آنقدر برای پرسپولیس جام برده بود که طبیعتا هر کسی جای او را می‌گرفت با یک فشار سنگین مواجه می‌شد؛ از این نظر این دو نفر به هم شبیه هستند و نتوانسته‌اند سرمایه اجتماعی قبلی را حول خودشان احیا کنند. این اما «تنها» شباهت کالدرون و ویلموتس است.
  یک دنیا تفاوت
ندیدن تفاوت‌های عمیق کالدرون با ویلموتس، ظلم به سرمربی آرژانتینی پرسپولیس است. کالدرون شاید اشتباهاتی داشته باشد اما عمیقا به مسئولیتی که بر عهده گرفته متعهد است. او نه‌تنها «پروازی» نیست و از حداقل مرخصی ممکن استفاده می‌کند، بلکه به‌شدت پای کار است و حتی ابایی از تی کشیدن زمین تمرین تیمش زیر باران شدید ندارد. این در حالی است که ویلموتس طی دوران حضورش در تیم ملی، بسیار اندک و فقط بر اثر اجبار در کشور حاضر شده و مرزهای جدیدی از بی‌تفاوتی و بی‌خیالی را تصویر کرده است. کالدرون پاسخگوست و هرازگاهی تمرین را باز می‌گذارد تا جواب اصحاب رسانه را بدهد، از ویلموتس اما غیر از آن مصاحبه‌های اجباری قبل و بعد از بازی و یکی، دو بیانیه کوتاه، هیچ‌چیز دیگری دیده نشده است. اصلا انگار نه انگار که ما با او در آستانه حذفی ننگین و فراموش‌نشدنی از مرحله «پیش‌مقدماتی» جام‌جهانی هستیم. کالدرون در قبال بدعهدی مالی مدیران باشگاه پرسپولیس بردباری چشمگیری داشته و در شرایطی که حتی موعد پرداخت قسط دوم او هم گذشته، فعلا به دریافت یک‌پنجم از مبلغ قسط اول رضایت داده، ویلموتس اما پیش از بازی مرگ و زندگی برابر عراق، برای دریافت پولش قهر کرد و در ترکیه متحصن شد. همچنین در این مدت جملات شورانگیزی هم بر زبان سرمربی پرسپولیس جاری شده که رسانه‌ها زیاد آن را بولد نکرده‌اند؛ ازجمله این اظهارنظر گابریل: «برای باشگاهی که به من اعتماد کرده جانم را هم می‌دهم» درحالی‌که ویلموتس یکی از کم‌حس و حال‌ترین سرمربیان تاریخ فوتبال ایران بوده است. آیا واقعا می‌شود این تفاوت‌ها را ندید؟