تهران صاحب بلدیه شد

قبل از آنکه در تهران بلدیه کارش را آغاز کند، اداره احتسابیه وجود داشت. محتسب به‌عنوان رئیس اداره احتسابیه مشغول به‌کار بود و کار شهردار را انجام می‌داد. اداره احتسابیه هم از 2 بخش تشکیل می‌شد؛ اداره احتسابیه و اداره تنظیفات. عده‌ای نایب و فراش و رفتگر در این اداره‌ها مشغول به‌کار بودند.
محتسب‌ها کارشان را زیرنظر حکومت و کلانتر شهر انجام می‌دادند و قانونگذاری و بر امور دادوستد نظارت می‌کردند و هنگام وقوع تخلفات نیز رسیدگی به تخلفات را در دستور کار داشتند. کارکنان شعبه تنظیف هم مأمور شده بودند که زباله‌ها را از گوشه و کنار شهر جمع کنند؛ اسباب کار رفتگرها هم اسب و قاطر و الاغ بود.
پس از تدوین قانون بلدیه در 1286تهران نظم بیشتری پیدا کرد. هنگام نیابت سلطنت «عصدالملک قاجار» شهرداری تهران استقلال یافت و برای نخستین بار نام بلدیه بر آن گذاشته شد و دکتر خلیل‌خان ثقفی‌اعلم‌الدوله ریاست اجرای امور را به‌عهده گرفت و ساختمان اداره‌ای را در سبزه‌میدان تهران به نام «اداره بلدیه» احداث کرد. ساختمان بلدیه در محلی واقع بود که به آن «خیام‌خانه» یا «چادرخانه» می‌گفتند. حالا دولتمردان تصمیم گرفته بودند بر اساس سلسله‌مراتب، آدم‌هایی را در آن اداره به خدمت بگیرند، هرچند که اداره بلدیه در آن روزها فقط در حد یک اسم باقی ماند. بر همین اساس، برای اداره بلدیه معاونی را به نام «علی‌رضاخان بهرامی» بر سر کار گذاشتند که مدت‌ها بعد به «مهذب‌السلطنه» مشهور شد.
بهرامی در تهران چشم‌پزشک بود و فلسفه و روانشناسی هم می‌دانست. برای تنظیم بودجه اداره بلدیه و انجام محاسبات و کارگزینی هم یک ارمنی به اسم «مسروپ‌خان مسروپیان» مسئول انجام کارها شد.
قرار شد اداره بلدیه زیرنظر وزارت داخله کار کند و شخصی که ریاست اداره را به‌عهده می‌گیرد، برایش حکم صادر شود و حقوق ثابتی را در ‌ماه دریافت کند؛ چنان‌که وزارت داخله حکمی را برای «یمین‌السلطنه» تعیین کرد و قرار شد به او ماهانه 80تومان بدهند.