پروانه سلحشوری در گفت‌وگو با همشهری:
صدای مردم هستم
فرزانه آئینی ـ خبر‌نگار
پروانه سلحشوری، از نمایندگان فعال مجلس دهم است که نطق‌ها، مصاحبه‌ها و تذکرهایش در بهارستان به کام منتقدانش خوش نمی‌آید و در کسری از ثانیه به‌بهانه‌ای برای تخریب او بدل می‌شود.
به‌رغم هجمه‌های کوچک و بزرگی که به او می‌شود اما سلحشوری خود را صدای مردم و موکلانش می‌داند و در بیان دیدگاهش همچنان صریح و بی‌پرواست؛ صراحتی که سبب شده جزو معدود نمایندگانی باشد که شهره کشور شده و به قول خودش در شهرستان‌ها بیشتر از تهران به او محبت می‌کنند. سلحشوری طی سه سال و نیم حضورش در بهارستان تلاش کرده صدای زنان در مجلس باشد و پیگیر حقوق و خواسته‌های آنها. از جنجالی‌ترین مواضعش، بحث حضور زنان در استادیوم‌هاست و حمایت از این مطالبه به‌عنوان حق زنان؛ مطالبه‌ای که این روزها به‌خاطر بازی فوتبال ایران و کامبوج و فراهم آمدن امکان حضور زنان در استادیوم آزادی به‌نظر می‌رسد به بار نشسته است. او در گفت‌وگو با همشهری در این‌باره می‌گوید: «در بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها مدتی است که مخالفان، این موضوع را مدام بازتولید می‌کنند که «حضور زنان در استادیوم اولویت زنان نیست و زنان اولویت‌های دیگری دارند» من در پاسخ این ابهام می‌پرسم که آیا بین حق و اولویت تفاوتی وجود ندارد؟ آیا حق بر اولویت مقدم نیست؟ رفتن زنان به استادیوم‌های ورزشی حق زنان است نه اولویت آنها، ما با مطالبه حضور زنان در ورزشگاه‌ها از حقوق انسانی‌مان دفاع می‌کنیم!»
مشروح گفت‌وگوی همشهری با سلحشوری به‌شرح زیر است.
ماه‌های آخر مجلس دهم است؛ مجلسی که با لیست امید میداندار شد و به‌واسطه فضای خاص انتخاباتی آن زمان توقع مردم از رویه نمایندگی امیدی‌های مجلس دهم بالا رفت، به‌رغم این توقع اما در این 3سال انتظار مردم آنطور که باید و شاید در نطق‌ها و تذکرات غالب اعضای لیست امید برآورده نشد، چه شد که شما و تعداد معدودی دیگر از نمایندگان ورای 105عضو فراکسیون امید و به‌طور مشخص 30نماینده تهران، بر وعده‌هایی که به مردم دادید ایستادید و خودتان را برند کردید؟
قبل از اینکه من نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی شوم، در دانشگاه تدریس می‌کردم و همواره دغدغه سیاسی - اجتماعی داشتم و جنس دغدغه‌ها و مطالبات اجتماعی و سیاسی مردم را نیز به‌خوبی می‌شناختم، برخی می‌گویند من قبل از نمایندگی چهره شناخته‌شده‌ای نبودم، درست است اما این عدم‌شهرت دلیل بر آگاه نبودن من نیست. من مدت‌ها پیش از نمایندگی به‌واسطه رشته تخصصی‌ام یعنی علوم اجتماعی بر نیازهای جامعه تمرکز کرده بودم و شاید مترصد زمانی بودم که بتوانم کاری برای مردم انجام دهم. زمانی هم که شرایط برای حضور من در مجلس فراهم شد و به وکالت مردم تهران انتخاب شدم اصلی‌ترین دغدغه‌ام پیش بردن امور و نیازهای مردم و کشورم بود و همچنان هست، اما اینکه چقدر موفق بوده‌ام به نگاه مردم بستگی دارد. واقعیت این است که من تمام تلاشم را به‌کار گرفته‌ام. البته معتقدم قضاوت عملکرد من و دیگر نمایندگان در شرایط فعلی سخت و دشوار است. باید سال‌ها بگذرد تا شرایطی فراهم شود که با نگاه عادلانه‌ای قضاوت کنند در این ظرف زمانی با همه دشواری‌ها و موانعی که وجود داشته من نماینده و دیگر نمایندگان چه عملکردی داشته‌ایم.
می‌گویید من برند شده‌ام، من خودم را لایق چنین صفتی نمی‌دانم و از بیان آن در مورد خودم خجالت می‌کشم اما اگر مردم مرا به‌عنوان یک نماینده فعال می‌شناسند تنها دلیلش این است که من پیگیر خواسته‌ها و حرف مردم و نیازهایشان در جایگاه نمایندگی بوده‌ام، من همواره فکر کرده و تلاش کرده‌ام زبان گویای مردم باشم، شاید نمایندگان در شرایط فعلی نتوانند گامی برای اصلاح امور بردارند اما دست‌کم می‌توانند زبان گویای مردم باشند و درددل‌ها و نیازهای مردم را به دیگر مسئولان منعکس کنند. من در این 3سال وچند ماهی که از مجلس دهم گذشته سعی کرده‌ام صادقانه مطالبات مردم را بازگو کنم و دولت، نهادهای دیگر و ممیزی‌های سیاسی برایم اولویت یا ممانعتی ایجاد نکرده است. من همه تلاشم این بوده برای بقا در مجلس شورای اسلامی درگیر ملاحظات سیاسی نشوم، این در حالی است که من و خانواده‌ام از ابتدای انقلاب برای رشد و بروز و ظهور ارزش‌های انقلاب و حفظ کشور تلاش کرده‌ایم.
چرا شما دغدغه استمرار نمایندگی و حفظ کرسی نمایندگی را ندارید؟
اساسا من معتقدم عمر دست خداست و واقعا فکر می‌کنم که شاید عمرم حتی به پایان این جلسه نرسد چه برسد به پایان دوره نمایندگی و برنامه‌ریزی برای دوره بعدی و... من بر این باورم که خداوند عمر خاصی را برای هر شخصی مقدر کرده است و فرصت‌هایی را برای افراد پدید می‌آورد که عمرشان را در آن مسیر به‌کار بگیرند به همین دلیل اگر خداوند فرصت نمایندگی را برای من فراهم کرده است، من باید قدرش را بدانم و طوری در این مسیر گام بردارم که در محضر خدا و مقابل وجدان خودم شرمنده نباشم.
شما با نطق‌تان در سال سوم مجلس برای مردم شناخته شدید؛ نطقی که هزینه‌های زیادی هم برای شما ایجاد کرد، نگاه و واکنش مردم به پروانه سلحشوری چگونه است؟
حضورم در جایگاه ریاست فراکسیون زنان سبب ورودم به مباحث تخصصی زنان و نیازهای آنها در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی شد، این حضور نخستین گام‌ها برای معرفی و شناسایی من در ذهن مخاطب بود اما نطق انتقادی من نقطه عطفی در کارنامه نمایندگی‌ام است، چرا که حرف‌هایی را بیان کردم که از جنس درد و نیاز مردم بود، مردم بعد از سال‌ها دیدند حرف‌ها و گلایه‌هایشان از زبان یک نماینده بازگو شده، طبیعی است که به آن نماینده اعتماد می‌کنند و آن را از جنس خود می‌دانند.
البته بعد از این نطق نوع واکنش مردم به من در 2 دسته است، یک عده به من محبت دارند و از من قدردانی می‌کنند، برایم جالب است که هرچند من منتخب مردم تهران هستم و شاید بیشتر مردم شهر مرا به اسم بشناسند و نه ظاهر و چهره اما در سفرهایم به شهرستان‌ها مرا به سرعت می‌شناسند و به من ابراز محبت می‌کنند، مردم شهرستان به من محبت و لطف دارند، عده دیگر اما افرادی هستند که از نظر سیاسی رویکردشان با من متفاوت است و آنها هم واکنش‌های تند و صریحی به من نشان می‌دهند.
وزنه کدامشان می‌چربد، بیشتر محبوبید یا مغضوب؟
انصافا محبت‌ها بیشتر است و همین هم انگیزه مرا برای پیگیری مطالبات مردم بالا می‌برد.
براساس اصل 84 و 86 قانون اساسی نمایندگان حق مصونیت پارلمانی دارند، ارزیابی‌تان از رعایت این حق در قبال نمایندگان چگونه است؟
تاکنون که خوب بوده است، علیه من چندین‌بار در محافل قضایی طرح شکایت شده است، مثلا نخستین شکایت از من در ماجرای کتک‌زدن یک دختر از سوی مأموران گشت ارشاد بود در حالی که من از روند عملکرد نیروی انتظامی در این مورد مشخص شکایت داشتم آنها پیش‌دستی کردند و از موضع من به هیأت نظارت بر رفتار نمایندگان اعلام شکایت کردند. شکایت قضایی دیگر بعد از نطقم بود که هم دادستانی شکایت کرد و هم جمعی از همکارانم علیه من به هیأت نظارت بر رفتار نمایندگان اعلام شکایت کردند، بعد از آن‌هم به‌خاطر سخنانم در یک سخنرانی برای من پرونده قضایی تشکیل شد اما در هر 3 مورد من براساس اصل84 و 86 قانون اساسی و حق نمایندگی‌ام تبرئه شدم.
ورای این شکایت‌های رسمی و قضایی اما اخیرا رویه نوظهوری باب شده و آن هم تخریب سازماندهی شده علیه برخی نمایندگان است، همانطور که می‌دانید من به‌خاطر مواضعم در مورد دختری که به‌خاطر رفتن به استادیوم خودسوزی کرد هم از تریبون نمازجمعه، صداوسیما و هم در فضای مجازی به‌ویژه توییتر تخریب شدم و مورد حمله تخریبگران قرارگرفتم، شاید این شکایت رسمی و قضایی نباشد اما وقتی صداوسیما 3پرونده ویژه علیه من و علی مطهری می‌رود یعنی تهدید مصونیت مجلس و نمایندگی، این روند خطرناک است و شأن مجلس و نمایندگی را تهدید می‌کند چراکه آنها بجد حق مصونیت نمایندگان را زیرسؤال می‌برند.
نگرانی از تشکیل پرونده قضایی، چقدر روی محافظه‌کاری و محتاط شدن نمایندگان تأثیر دارد؟
به فرد بستگی دارد، ببینید در بسیاری از مواقع که من نطق می‌کنم یا تذکری می‌دهم خیلی از همکارانم که وکلای مردم غیرپایتخت هستند به من مراجعه می‌کنند و از من تشکر می‌کنند، آنها می‌گوید: «سلحشوری دستت درد نکند که این مواضع را می‌گیری و نقدهای تو را قبول داریم.» نماینده‌های شهرستانی بیشتر درگیر مشکلات منطقه‌ای و حوزه انتخابیه هستند چراکه در شهرستان‌ها مطالبات صنفی مردم خیلی زیاد است و نماینده‌ها به‌کار سیاسی کمتر می‌رسند.
کارنامه زنان مجلس دهم را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
واقعیت این است که ما زنان تجربه حضور در عرصه مدیریت را کمتر از مردان داشته‌ایم پس طبیعی است که قدرت آزمون و خطایمان نسبت به مردان که سال‌هاست در راس قدرت و مسئولیت‌های کشور قرار دارند کمتر است.
با وجود این، زنان مجلس در کل خوب عمل کرده‌اند، اختلافات هم طبیعی است چرا که از همه طیف‌ها در مجلس حضور دارند، اما به‌نظرم فعالیت زنان قابل دفاع است، دکتر عارف رئیس فراکسیون امید هم همیشه تأکید می‌کنند که در بین 30نماینده تهران عملکرد 8نماینده زن آن شاخص است.
در پیگیری و پرداختن به مطالبات زنان چطور، آیا زنان مجلس موفق بوده‌اند؟
دغدغه صرف زنانه داشتن را همه 17نماینده زن به یک اندازه نداشته‌اند تا بخواهند به‌صورت یکسان پیگیر آن باشند و یا برایش هزینه دهند. اما اگر در بحث زنان مطالبه حاصل شده حاصل همکاری 17زن مجلس بوده است نه یک نماینده به‌صورت مشخص.
در بحث زنان، موضوع رفتن زنان به استادیوم‌های ورزشی این روزها به مطالبه جدی بخشی از زنان بدل شده است و شما هم در پیگیری این مطالبه فعال هستید، فکر می‌کنید سرنوشت این مطالبه چگونه رقم می‌خورد؟
در بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها مدتی است که مخالفان این موضوع را مدام بازتولید می‌کنند که «حضور زنان در استادیوم‌ها اولویت زنان نیست و زنان اولویت‌های دیگری دارند» من در پاسخ این ابهام می‌پرسم که آیا بین حق و اولویت تفاوتی وجود ندارد؟ آیا حق بر اولویت مقدم نیست؟ رفتن زنان به استادیوم‌های ورزشی حق زنان است نه اولویت آنها، ما با مطالبه حضور زنان در ورزشگاه‌ها از حقوق انسانی‌مان دفاع می‌کنیم!
در بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها در حقیقت من از آن دسته از زنان دفاع می‌کنم که با ساختن چهره مردانه در ورزشگاه حاضر می‌شوند و از زن بودن خودشان فاصله می‌گیرند، هدف من از پرداختن به بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها دادن حق قانونی و انسانی، به زنانی است که به‌خاطر رفتن به ورزشگاه‌ها تغییر ظاهر می‌دهند.
می‌گویید من برند شده‌ام، من خودم را لایق چنین صفتی نمی‌دانم و از بیان آن در مورد خودم خجالت می‌کشم اما اگر مردم مرا به‌عنوان یک نماینده فعال می‌شناسند تنها دلیلش این است که من پیگیر خواسته‌ها و حرف مردم و نیازهایشان در جایگاه نمایندگی بوده‌ام
