مسئولان نبود اعتبار را بهانه نکنند
گفته‌های مدیرعامل جامعه معلولان استان زنجان درباره مشکلات این قشر
حمید نصرتی| خبرنگار:
گفته می‌شود معلولیت ناتوانی نیست، زمانی این گفته درست است که امکانات مناسب برای جامعه هدف توانیابان در شهر‌ها مهیا شود نه آن‌که شعار بدهند و به وعده‌ها عمل نکنند. توانیابان جسم و روحی قوی دارند اما آنان نیز مانند هر شهروند دیگری به همکاری، همدلی و تعامل مسئولان در برآوردن نیاز‌های قانونی‌شان نیاز دارند. اجرای قانون نیز برای همه الزام‌آور است.
این عباراتی است که مدیرعامل جامعه معلولان استان زنجان در آغاز صحبت‌هایش در گفت‌و‌گو با خبرنگار همشهری درباره مشکلات پیش روی توانیابان زنجان به کار می‌برد و می‌افزاید: یکی از سختی‌های زندگی در شهر‌ها به خصوص در زنجان نبود وسایل شهری (ناوگان عمومی شهر) مناسب برای رفت‌وآمد توانیابان است. اصلا ناوگان عمومی شهر زنجان مناسب رفت‌وآمد توانیابان نیست.
مسئولان شهر زنجان در دوره چهارم شورا قول دادند و مصوب کردند که یک دستگاه اتوبوس را برای توانیابان مناسب‌سازی کنند که مشخص نیست فعال است یا نه همان یک دستگاه اتوبوس هم اگر فعال باشد، کفاف جامعه توانیاب زنجان را نمی‌دهد.
مهدی قنبری‌موحد می‌گوید: حتی افراد سالمند هم در عبور از برخی موانع شهری مانند پل‌ها، جوی‌ها و ورودی اداره‌ها با مشکل مواجهند. حالا در این شرایط یک توانیاب را تصور کنید که با صندلی چرخدار یا با وجود داشتن عصایی در دست چطور باید در شهر زنجان تردد کند. این افراد رنج بسیاری را تحمل می‌کنند و برای عبور از موانع شهری با خطرهای بسیاری مواجهند.
وی ادامه می‌دهد: دیگر مشکل توانیابان در شهر زنجان نبود سامانه‌های بهداشتی مناسب است. وقتی توان‌یابی برای رسیدگی به امور زندگی و کاری از منزل بیرون می‌آیند باید بتواند در هنگام ضرورت از سامانه‌های بهداشتی مناسب استفاده کند، اما چنین امکانی در شهر مهیا نیست.
حتی برخی دستگاه‌ها برای تحقق این هدف امکانات لازم را مهیا کرده‌اند اما نصب نشده است. با محدودیت‌هایی که در شهر برای توانیابان وجود دارد آنها باید به ناچار در خانه بمانند و انجام امور خود را به دیگران بسپارند.
این مسئول خاطرنشان می‌کند: توانیابان هم مانند همه اقشار جامعه باید تحصیل کنند، اما مراکز آموزشی شهر زنجان امکانات لازم را در این زمینه فراهم نکرده است. در این زمینه نیز سد دیگری پیش پای توانیابان زنجان وجود دارد، اما توانیابان با اداره پولادین خود همه این سد‌ها را پشت سر می‌گذارند و به مسئولان گوشزد می‌کنند آنها نیز باید برای کاستن مشکلات این جامعه هدف طبق قانون جامع معلولان همتی روز‌افزون‌تر داشته باشند و کمی از مشکلات آنان برای حضور در اجتماع که حق آنان است، بکاهند.
انجام کارهای بانکی
مدیرعامل جامعه معلولان استان زنجان می‌گوید: توانیابان حتی برای انجام امور بانکی خود با مشکلات متعددی مواجهند. هیچ‌یک از دستگاه‌های عابر‌بانک گویا نیست یا اگر هست خطوط بریل مناسب برای معلول یا توانیاب ندارد و برخی از آنها هم پله دارند.
خرید روز‌مره را که هر شهروندی با سهولت انجام می‌دهد، توانیاب باید با سختی به سرانجام برساند، چراکه در مراکز خرید امکانات مناسب برای توانیابان وجود ندارد.
اگر توانیاب همراه نداشته باشد به چه روشی باید از این مراکز خرید کند؟ مگر قانون نوشته و مصوب نمی‌شود که مشکلات شهروندان را برطرف کند، پس چرا برخی مسئولان برای اجرای قانون جامعه معلولان به بهانه‌های مختلف تعلل می‌کنند یا آن را ناقص اجرا می‌کنند؟
وی تصریح می‌کند: بهره‌مندی از خدمات درمانی دیگر حق عمومی توانیابان است، اما اکثر مراکز خدمات درمانی زنجان که در نقاط پرترافیک شهری نیز قرار دارند آسان‌بر ندارند.
مشکلات مراکز درمانی زنجان برای توانیابان به اینجا ختم نمی‌شود مطب‌ها نیز امکانات لازم را برای توانیابان ندارند، البته ناگفته نماند برخی پزشکان دور‌اندیش زنجانی برای کمک به جامعه توانیاب شهر اقدام‌هایی انجام داده‌اند که اندک است و کفایت نمی‌کند.
قنبری‌موحد می‌افزاید: مسئولان دائم از سفر و گردشگری صحبت می‌کنند، اما هیچ‌کس نمی‌گوید چرا حقوق توانیابان که در قانون هم به صراحت به آن اشاره شده است، در این حوزه اجرا نمی‌شود مگر در قانون تأکید نشده است که هزینه سفر برای توانیابان باید نیم‌بها محاسبه شود.
اگر توان‌یابی بخواهد از این حق استفاده کند، چطور باید بین شهر‌های کشور سفر کند؟ کدام اتوبوس یا ناوگان ریلی و هوایی امکانات لازم را برای مسافرت توانیابان فراهم کرده است؟ لطفا اطلاع‌رسانی کنند تا جامعه توان‌یابی زنجان از آن استفاده کند.
مدیرعامل جامعه معلولان استان زنجان در پاسخ به این سوال خبرنگار همشهری که با این همه مشکل و اجرا نشدن قانون توانیابان چه اقدامی برای عمل به قانون انجام داده‌اید، می‌گوید: سال 83 قانون جامع حمایت از معلولان تدوین شد، در این قانون همه حقوقی که برای جامعه معلولان لازم‌الاجراست آمده، سوال این است که چرا متولیان و مخاطبان این قانون را اجرا نمی‌کنند یا کامل اجرا نمی‌کنند؟
این قانون حتی در دهه 90 هم بازنگری شده است تا اگر حقوقی از جامعه توان‌یابی بر زمین مانده است مغفول نماند. مسئولان اگر بخواهند می‌توانند ردیف اعتبار اجرای این قانون را فراهم کنند، نباید با توجیه نبود اعتبار از اجرای این قانون شانه خالی کنند.
