عجله؛ آفت همیشگی فرهاد

واضح بود که فدراسیون فوتبال در فاز انتخاب سرمربی تیم ملی امید، فقط دنبال از سر باز کردن این تیم است. آنها به هر کسی که می‌توانستند پیشنهاد کار دادند. اولویت‌شان هم این بود که مربی ارزان‌قیمت داخلی بیاید و به ریال پول بگیرد. نهایتا قرعه به نام فرهاد مجیدی افتاد و او که برخلاف میل باطنی‌اش از استقلال رفتنی شده بود، هدایت تیم المپیک را پذیرفت. این موضوع با توجه به رزومه نه‌چندان پربار مجیدی تا حدی باعث انتقاد شد اما کارشناسان و روزنامه‌نگاران زیاد عرصه را بر فرهاد تنگ نکردند. حتی 2 باخت اخیر در مسابقات دوستانه برابر ازبکستان هم زیاد موقعیت مجیدی را به خطر نینداخت. به هر حال این بازی‌ها تدارکاتی بودند و دلیلی نداشت کادر فنی به‌خاطر باخت زیر فشار قرار بگیرد. با این همه، مصاحبه عجیب و طبق معمول عجولانه فرهاد باعث شد تردیدها در مورد او به اوج برسد. مجیدی در مصاحبه‌اش، با ذکر نام از اکبر محمدی انتقاد کرده؛ دلیلش هم این است که ظاهرا او مخالف حضور دستیار خارجی در تیم ملی امید بوده است. همین انتقاد صریح و افشای اختلاف ناگهانی با فدراسیون فوتبال باعث شده حجم انتقادات از او افزایش پیدا کند و خیلی‌ها توان و کشش روحی مجیدی برای پذیرفتن این پست را ناکافی بدانند.
به‌طور کلی «عجله کردن» یکی از آفت‌های جدی مجیدی در دنیای فوتبال بوده است. او روزی در حمله به امیر قلعه‌نویی بیانیه داد که «شاگرد مکتب حجازی هستم و با بی‌اخلاق‌ها کار نمی‌کنم» اما نهایتا در آغوش خود امیر از فوتبال خداحافظی کرد! مجیدی همچنین در دوره کوتاه سرمربیگری‌اش در استقلال هم چند نشانه از این خصلتش را بروز داد؛ ازجمله اعلام عدم‌نیاز فوری و ناگهانی به طارق همام یا اعلام آمادگی علنی برای ادامه سرمربیگری در استقلال؛ آن هم درحالی‌که باشگاه دنبال مذاکره با مربی خارجی بود. حتی پذیرفتن تیم ملی امید هم می‌تواند در چارچوب همین عجله ذاتی مجیدی تحلیل شود. به هر حال بدون تعارف وضع این تیم خوب نیست و شانس زیادی برای المپیکی شدن ندارد. به همین دلیل هم تمام کسانی که پیشنهاد تیم امید را دریافت کردند، آن را نپذیرفتند. آنچه مسلم است اینکه فرهاد تا وقتی رویه‌اش را در این مورد اصلاح نکند، زیر تیغ انتقادات خواهد بود. او برای تبدیل شدن به یک مربی بزرگ، نیاز دارد که خیلی صبور و خویشتندار باشد؛ خیلی خیلی بیشتر از اینها.