صعود به 2020 با تیمی که 20 نیست

به معجزه شبیه بود! درحالی‌که تیم ملی بسکتبال ایران، 3بازی دور اول خود را باخته بود، در گروه بازنده‌ها یکباره از زمین بلند شد و با 2پیروزی دلچسب به المپیک2020 صعود کرد. در این راه البته شکست چین در مقابل نیجریه هم راه صعود را هموار کرد. بسیاری معتقدند بسکتبال ایران در همان دور اول می‌توانست به المپیک صعود کند. افشین رضاپور، کارشناس و مربی بسکتبال در این‌باره می‌گوید: «المپیک حق ما بود ولی نه اینطور که راه صعود به آن با معجزه همراه باشد. همه پیش‌بینی‌ها می‌گفت در دور اول با توجه به قرعه‌ای که داشتیم یعنی اسپانیا، پورتوریکو و تونس ما فرصت این را داشتیم که خوب ظاهر شویم. اما در بازی با پورتوریکو فرصت تاریخ‌سازی‌ را از دست دادیم. راهی که باید طی می‌کردیم را نرفتیم و به‌دنبال سرنوشت خود در گروه بازنده‌ها رفتیم. در گروه بازنده‌ها هم ایران، یک رقابت غیرمستقیم با چین برای صعود به المپیک داشت که در آنجا، ما شانس آوردیم حریفمان آنگولا و فیلیپین بودند؛ در مقابل چین حریفش کره‌جنوبی و نیجریه بود. در اینجا ما برنده بازی بازنده‌ها بودیم؛ آنگولا و فیلیپین را بردیم و در مقابل، چین هم بازی با کره‌جنوبی را برد اما در برابر نیجریه باخت. ما از بازی چین و نیجریه سود بردیم؛ درحالی‌که نیجریه برای خودش بازی می‌کرد که به المپیک برود ما نیز با این پیروزی، شریک رفتنش به المپیک شدیم.»این کارشناس بسکتبال معتقد است که صعود به المپیک مثل سالی که در المپیک2008 به المپیک رفتیم باعث شادابی خیلی زیادی نشده؛ دلیلش را هم اختلافات و مشکلاتی می‌داند که این روزها در بسکتبال وجود دارد و میان جامعه و بسکتبال شکاف ایجاد کرده است: «مجموعه اتفاقاتی که از بهمن96 در بسکتبال به‌وجود آمده، شرایط را به‌صورتی درآورده که هم از نظر فنی و هم روانی بسکتبال را به حاشیه برده است. تیم ما هنوز مثل بازی‌های آسیایی در برابر چین با پرتاب‌های 3امتیازی می‌بازد؛ همان مسابقه‌ای که طلای مسابقات را از دست دادیم؛ در بازی با پورتوریکو هم همین اتفاق افتاد. تیم ما از نظر فنی با حاشیه‌هایی روبه‌رو بود. رفت‌وآمدهایی در تیم وجود داشت. بازیکنان و ستاره‌های تیم نسبت به تمرینات و اردوها گلایه‌هایی مطرح می‌کردند و حامد حدادی با پادرمیانی صالحی‌امیری، رئیس کمیته المپیک به اردو بازگشت. اینها همه نشان می‌دهد که تیم ملی باید در استراتژی‌ها و شیوه‌های تمرینی و فنی‌اش تجدید نظر کند. 5سال پیش حامد حدادی و صمد نیکخواه‌بهرامی جزو بهترین‌های تیم بودند، امروز هم جزو بهترین‌ها هستند. بهنام یخچالی به‌عنوان کوچک‌ترین بازیکن تیم ملی در جام‌جهانی گذشته حضور داشته، درحالی‌که مثلا به میثم میرزایی در این تورنمنت یک دقیقه بازی نداده‌ایم. این نشان می‌دهد ما خروجی و ورودی‌هایمان به تیم ملی محدود است.»
افشین رضاپور در مورد اینکه بسیاری معتقدند رفتن به المپیک سقف آرزوهای بسکتبال ایران است و بعد از آن دیگر در المپیک دستاوردی نخواهیم داشت هم می‌گوید: «باید واقع‌نگر باشیم. به هر حال صعود به المپیک یک اتفاق خوب است اما گرچه به المپیک صعود کرده‌ایم باید بدانیم سطح مسابقات جهانی که در آن حضور داشتیم با مسابقاتی مثل المپیک 2مقوله کاملا متفاوت است. در یک نگاه واقعی باید بدانیم که تیم‌های بزرگ و قدرتمند جایگاه خود را دارند و ما نیز نقش و عملی که برگرفته‌شده از قدرت واقعی خودمان است را دارا هستیم. الان ژاپن و نیجریه 2تیمی هستند که مثل ما به المپیک صعود کرده‌اند. در وهله اول باید در المپیک در صورت همگروهی با آنها بتوانیم این تیم‌ها و یا تیم‌هایی مثل آنها را شکست دهیم؛ بر این اساس باید نقاط ضعف خود را برطرف کنیم و بر نقاط قوت خود بیفزایم، از فرصت‌ها به‌درستی استفاده کنیم و در محتوای فنی و تمرینی تیم ملی تجدیدنظر کنیم و همه اینها جز با برابری، عدالت، دوستی، وفاق و رفاقت در جامعه بسکتبال ممکن نمی‌شود.»