یادداشت
اول شخص مفرد
کاش دنا 30 متر کوتاهتر بود
کامران محمدی | رمان نویس و روزنامه‌نگار:
در بین عکس‌ها و ویدئوهایی که از ماجرای سقوط پرواز یاسوج منتشر شد، یکی از همه تلخ‌تر بود؛ تصویری که محل سقوط هواپیما و فرودگاه یاسوج را کنار هم نشان می‌‌داد و معلوم می‌‌کرد اگر هواپیما فقط 30متر دیگر اوج می‌گرفت و از قله کوه دنا می‌گذشت، احتمالا می‌توانست خودش را به فرودگاه برساند و تاریخ طور دیگری رقم می‌خورد؛ مسافران از هواپیما پیاده می‌شدند، لبخندزنان از گیت عبور می‌کردند، چمدان‌های‌شان را برمی‌داشتند و می‌رفتند تا ببینند زندگی برای‌شان چه برنامه‌های دیگری تدارک دیده است... اما زمان به عقب بازنمی‌گردد. از هواپیمای ای‌تی‌آر، جز توده‌ای آهن‌پاره چیزی باقی نمانده و همه 66 سرنشین آن، حالا در کنار ملوانان کشتی سانچی‌اند؛ در کنار کشته‌شدگان باقی سقوط‌های گاه و بیگاه و تصادفات پی‌درپی و آتش‌سوزی‌های عظیم و... .
حدود 4سال پیش، اوایل اردیبهشت سال93 یک کشتی مسافربری کره‌جنوبی با حدود 300دانش‌آموز کره‌ای غرق شد. بعد از این اتفاق، معاون مدرسه این دانش‌آموز‌ها، خودکشی کرد و همه کادر نجات‌یافته کشتی، از جمله کاپیتان بازداشت شدند. نخست‌وزیر وقت کره‌جنوبی، چانگ هونگ وون برای تسلیت به خانواده قربانیان به مراسم آنها رفت اما خانواده‌های داغدار و ناراحت به او بد و بیراه گفتند و حتی یک بطری آب هم به سمتش پرتاب شد. آقای وون به دفتر کار خود برگشت و از سمتش استعفا کرد؛ چراکه معتقد بود باید مسئولیت این اتفاق دردناک را برعهده بگیرد؛ نه اینکه آن را به گردن آب و هوا و اختلال در سیستم‌های فنی و ناتوانی کاپیتان و... بیندازد.
کره‌ای‌ها در این امر، مثال‌زدنی‌اند. کمتر از 3سال پیش از آن هم، چوی‌جونگ کیونگ، وزیر علوم اقتصادی کره‌جنوبی بابت یک ساعت قطعی برق در این کشور، استعفا کرد.
در آن ماجرا هم البته می‌شد تقصیر را به گردن گرمای خارج از فصل و بی‌سابقه هوا انداخت که باعث شده بود مردم بیش از حد انتظار از وسایل برقی خنک‌کننده استفاده کنند. تابستان تقریبا تمام شده بود؛ روز 24 شهریور سال 1390 فقط یک ساعت برق مناطق وسیعی از کره‌جنوبی رفت. می‌گفتند 2900 نفر در آسانسورها حبس شده‌اند و مردم در ترافیک مانده‌اند! خلاصه فشارها زیاد بود و حدود 10 روز بعد، در پنجم مهر همان سال، آقای کیونگ استعفایش را تقدیم کرد... .
اگر کمی، فقط کمی به حافظه‌مان رجوع کنیم، شبیه گرمای خارج از فصل را خیلی زود در مملکت خودمان پیدا می‌کنیم. منتها نه گرما و نه خارج از فصل؛ سرمای وسط فصل و کاملا قابل پیش‌بینی که نه یک ساعت، 2روز زندگی ملت را به کلی مختل کرد. ساختمانی که فروریخت، کشتی‌ای که غرق شد، جوانی که بی‌گناه کشته شد و... و هواپیمایی که به تلخ‌ترین و دردناک‌ترین شکل ممکن سقوط کرد... و دریغ از مسئولی که فقط یک‌بار به‌عنوان نمونه تاریخی برای روزنامه‌نگاری هم که شده، مسئولیت ماجرا را برعهده بگیرد.
کاش دست‌کم کوه دنا 30 متر کوتاهتر بود!