فراموشی در انتظار 7هزار کتیبه فارسی در هند

عضو هیأت‌علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری از وجود 7‌هزار کتیبه به زبان فارسی در هند خبر داد که نسبت به آنها بی‌توجهی می‌شود.
به گزارش پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، مرتضی رضوانفر در نشست تخصصی و نمایشگاه «میراث هنری ایران و قفقاز؛ با تأکید بر کتیبه‌ها و تزئینات معماری» به بیان گوشه‌ای از این پروژه میدانی که در چند سال گذشته در کشورهای چین، تانزانیا، کنیا، ترکیه، جمهوری آذربایجان، هندوستان، ارمنستان و قفقاز روسیه، توسط او انجام شده پرداخت.
او با بیان اینکه پروژه میراث مشترک ایرانِ فرهنگی از 5 سال قبل آغاز شده، افزود: این پروژه از جایی شکل گرفت که وزارت امور خارجه اعلام کرد در بعضی از کشورها مانند ازبکستان، ترکمنستان و ارمنستان کتیبه‌های فارسی‌زبان را به بهانه‌های گوناگون از جای اصلی‌شان برمی‌دارند یا کتیبه‌هایی به زبان‌های دیگر را جایگزین آنها می‌کنند. این عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، با اشاره به‌وجود 7 هزار کتیبه به زبان فارسی در هند و ‌بی‌توجهی به آنها گفت:‌ تحقیقات صورت گرفته در قالب این پروژه میدانی بسیار خاص بود و برای رسیدن به این هدف بزرگ، نیاز به کمک رایزن‌های فرهنگی ایران در کشورهای مختلف و بعضی سفارتخانه‌ها وجود دارد.
او در ادامه با ارائه تصاویری از کتیبه‌ها و بنانوشته‌های بررسی‌شده به اهمیت زبان فارسی در جهان اشاره کرد و گفت: عثمانی‌ها زبان فارسی را به اروپای شرقی برده‌اند به‌گونه‌ای که این منطقه مملو از کتیبه‌هایی به زبان فارسی است؛ چون زبان فارسی زبان میانجی آن دوره بوده و سند این ادعا، نامه‌ای است که در موزه واتیکان وجود دارد.
رضوانفر همچنین درباره اهمیت و جایگاه شعر و زبان فارسی با اشاره به تصاویر کتیبه‌ها گفت: عثمانی و صفویه دو دشمن بودند، اما نکته جالب این است که هر دوی آنها از یک کتیبه و یک شعر به زبان فارسی برای سردر دربار خود استفاده کرده‌اند که این امر نشان‌دهنده جایگاه والای زبان فارسی به‌عنوان زبانی جهانی فارغ از سیاست ، حکومت و جنگ است.
همچنین نمایشگاه تصاویر آثار و کتیبه‌های فارسی زبان قفقاز افتتاح شد که آن حاصل یک پروژه پژوهشی فراملی ـ منطقه‌ای است. در این نمایشگاه میراث مشترک ایران و قفقاز با تکیه بر کتیبه‌ها و تزئینات معماری از زبان تصاویر به نمایش درآمده است.
این روایت تصویری، برآمده از پروژه‌ای جامع و طولانی‌مدت است که مرتضی رضوانفر آن را از 5 سال پیش آغاز کرده، در این پروژه که همچنان هم ادامه دارد، به ردپای میراث‌های مشترک ایران و جهان ــ از شرق چین تا قلب آفریقا ــ در معماری، تزئینات معماری و کتیبه‌نگاری‌ها پرداخته شده است.