«آهی» به آسمان رسید

امیرجلال‌الدین مظلومی/روزنامه‌نگار

«حسین آهی» معنی راستین و مصداق کامل واژه سالک بود که گفته‌اند سالک نه جای کسی را تنگ می‌کند و نه کسی جای او را. در 66 سال عمرش نه جنجالی آفرید و نه به های و هویی دامن زد.  هر جا که بود سیمای محجوب و پیکری نحیف از او پیش چشم بود. با این همه دریایی بود از عاطفه و مهر و بردباری. در اجراهای تلویزیونی بیش از دوربین به نوشته یا کتابی که در دست داشت چشم می‌دوخت و در برنامه‌های رادیویی بیش از لحن و بیان، درستی و صحت زبان را مراقب بود.  شنوندگان رادیو و برنامه‌های صوتی او را بیشتر از اهل تماشا می‌شناسند که در این عرصه پیشکسوت‌تر بود.  به جز گویندگی در عرصه‌های زبان‌شناسی، نقد و پژوهش نیز فعال و در کنار همه اینها شاعر هم بود و در علوم صرف، نحو، عروض و کلام صاحبنظر. هنگام انتشار کتاب «بحور شعر فارسی» که با تحسین دکتر شفیعی کدکنی و شادروان مهدی اخوان‌ثالث همراه بود سن و سال چندانی نداشت. او که چون آه، خانه در دل‌ها داشت راه آسمان پیش گرفت. 
از سروده‌های اوست:
روشن از مهریم خورشید جهانگردیم ما
در هوای عشق اما کمتر از گردیم‌ما
گر چه روشن نیست چشم روزنی از برق شوق
کوچه‌های پرسه را رندان شب گردیم ما
تا برآییم از غبار شب به قصر آفتاب
ذره آسا بر مدار مهر می‌گردیم ما
در لباس فقر کوس پادشاهی می‌زنیم
چون نیفرازیم سر به  آسمان ؟ فردیم ما
حرمت مام وطن را داشتیم از مهر پاس
هر چه را بردند اینان باز آوردیم ما
لاله دل شعله‌ور در خون تپید از داغ عشق
تا چراغی بر مراز خویش برکردیم ما
یادش گرامی