نقد
غیرایدئولوژیکترین فیلم حاتمی‌کیا
درباره« به وقت شام»
کیوان کثیریان:
آخرین فیلم ابراهیم حاتمی‌کیا غیرایدئولوژیکترین فیلم اوست. یک فیلم حادثه‌ای صرف، بی‌آنکه اساسا بخواهد خیلی وارد بحث ایدئولوژیک شود و روی انگیزه‌های قهرمانانش مکث کند. در فیلم، داعشی‌ها را افرادی مضحک و کودن با پرداختی کاریکاتوری می‌بینیم و از انگیزه‌های محرک ایرانی‌ها هم چندان مطلع نیستیم. در فیلم می‌شود داعشی‌ها را برداشت و مثلا عراقی‌ها را جایگزین کرد. می‌شود ایرانی‌ها را برداشت و روس‌ها را گذاشت.
در فیلم اشاره‌هایی مختصر هم از رابطه مشکل‌دار پدر و پسر می‌شنویم و می‌گذریم که معمولا در فیلم‌های حاتمی‌کیا موتیفی تکرارشونده است. یکی دو متلک دل خنک‌کن هم می‌شنویم مثل اینکه پسر به پدر می‌گوید: «شماها صداهای دور را از صداهای نزدیک بهتر می‌شنوید». یا آن یکی می‌گویـد:« مـــگر تــوی مملکــت خودمان کم مشکل داریم...»گاهی هم در میانه ماجراها چیزهایی فراموش می‌شود؛ مثلا هواپیماهای روس به صحنه می‌آیند و یکباره غیب می‌شوند.
در نهایت حاتمی‌کیا خواسته یک فیلم کاملا هیجان‌انگیز روی آسمان بسازد و کمتر شعار بدهد و کمتر قصه بگوید، بیش از شخصیت‌پردازی، حوادث را خوب دربیاورد و جلوه‌های ویژه برایش اهمیت بیشتری از داستان داشته‌اند. او در راه رسیدن به این هدف موفق شده است. فیلم پرکششی ساخته که می‌شود راحت دید و لذت برد و داعش ماجراهای آن را خیلی هم جدی نگرفت.
