تنها مردان نیستند که در خلق آثار هنری ایستگاه‌های مترو نقش دارند؛ زنان نیز دستی بر آتش دارند. ثریا اشرفی دانش‌آموخته نقاشی است. او نیز همانند عباس‌نژاد به‌صورت خودآموز کار سفال را آغاز کرده است. وی از هنرمندان تابلوهای نقش برجسته مترو به‌شمار می‌آیدکه 14اثر در ایستگاه‌های مترو دارد. اشرفی در بسیاری از آثار عباس‌نژاد او را همراهی کرده و علاوه بر کار حرفه‌ای، شریک زندگی عباس‌نژاد است. ثریا اشرفی در ابتدای صحبت‌هایش شانس بزرگ خود را در کار حرفه‌ای مدیون مهدی عباس‌نژاد دانست که کار را برای وی به‌عنوان یک خانم آسان کرد؛ هرچند ازنظر وی تعداد خانم‌هایی که در این عرصه فعال هستند کم نیست و موفق نیز بوده‌اند ولی در کار نصب تابلو شاید آقایان کار خود را راحت‌تر انجام می‌دهند. او تفاوت کار خانم‌ها در خلق تابلوهای نقش برجسته سفالی با آقایان را اینگونه بر می‌شمرد: «اثر یک خانم به‌دلیل روحیه‌اش در طراحی ظریف‌تر و با دقت‌تر است. هرچند با نگاه به آثار آقای عباس‌نژاد شاید این نظر نقض شود. ولی به‌طورکلی خانم‌ها در طراحی می‌توانند موفق‌تر باشند و در اجرا که تکنیک محسوب می‌شود آقایان نقش‌آفرین‌تر هستند». وقتی از او می‌پرسیم کدام اثرت نمادی از ظرافت زنانه است، می‌گوید: «برای من تمام آثارم جالب و پر از تجربه است ولی از میان آثار اجراشده در مترو اثر «شب پرستاره» در ایستگاه صیاد شیرازی که حدودا یک‌ماه ساخت آن زمان برد، به‌دلیل روان بودن کار که خود را در اثر نیز به نمایش گذاشته، برایم جالب است. این تابلو طرحی از نقاشی ونگوگ است که در اثر اصلی با حجم رنگ جذاب شده‌است و در اثر نقش برجسته سفالی با حجم پایین گل انجام شد که کاری پرهیجان و جذاب بود. در مورد مخاطب، من معتقدم اثری که برای خود هنرمند جذاب باشد می‌تواند برای مخاطب هیجان‌انگیز باشد». تفاوت در انتخاب آثار خلق شده توسط مردان و زنان هنرمند یکی دیگر از مسائلی است که اشرفی به آن می‌پردازد: «تفاوتی میان خانم و آقا در انتخاب آثار نیست ولی به‌طورکلی امروز هنرمندان این حوزه به این نتیجه رسیده‌اند که اجراشدن کاری که قابل‌قبول باشد به‌دلیل مشکلات متعدد در امور هزینه- چه آقا باشید وچه خانم-کمتر امکان‌پذیر است. «چشم در چشم خاتون» که تابلویی از شمایل زن ایرانی است، مرا برای ساعتی با جوان‌هایی همکلام کرد که راهروهای شلوغ‌ترین فضای شهر یعنی مترو را با انگشتان هنرمندشان برای هر طبقه اجتماعی لذتبخش می‌کنند تا شاید هنر بتواند روح را به شهر بازگرداند.»