رسانه رو به خاموشی‌ست

فریدون صدیقی/روزنامه‌نگار



مهم‌ترین خبر روز برای من چه می‌تواند باشد جز خاموشی تدریجی رسانه‌ها، جز از دست رفتن اعتماد عمومی به رسانه و از بین رفتن مرجعیت آنها؟ این خاموشی از مهم‌ترین رویدادهایی است که می‌توان از آن یاد کرد. شاید در تعمیق و درک این بحران باشد که بتوان دیگر بحران‌ها را نیز رازگشایی و آسیب‌شناسی کرد. وقتی رسانه‌ها از مرجعیت می‌افتند، به این معنا خواهد بود که سایر پدیده‌ها، جریان‌ها، سیستم و سازمان‌ها کار خود را درست انجام نمی‌دهند و دچار به‌هم‌ریختگی رفتاری و سازمانی می‌شوند. به این معنی است که جامعه در بی‌تعادلی حرکت خواهد کرد. مناسبات نامتوازن شکل خواهد گرفت. حوزه‌های اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و هر آنچه به حیات و زیست انسان بازمی‌گردد، باید در تعامل با پیرامون خود باشد تا بتواند خود را ارتقا دهد و به‌خود معنا ببخشد و تعمیق بیشتری برای هویت خود ایجاد کند.
وقتی رسانه‌های دیداری و شنیداری در چنین مهلکه‌ای گیر می‌افتند، هر زیست دیگری و هر آنچه در پیرامون ما می‌گذرد قطعا در بی‌تکیه‌گاهی و بی‌وزنی مطلق است. به وضعیت امروز رسانه‌ها نگاه کنید؛ کیوسک‌های روزنامه‌فروشی دیگر روزنامه نمی‌فروشند و مردم از آنها کیک و آبمیوه می‌خرند. تلویزیون غرق کشمکش‌های بین تیم‌های فوتبال و در اختیار خندوانه، دورهمی و عصر جدید قرار می‌گیرد و رسانه‌ها خود را تقلیل داده و مخاطبان را درگیر بازی تفننی و ناچیزی می‌کنند. با رویکرد تازه رسانه‌ها سفری آغاز شده است و باید غبطه خورد و اندوهگین بود به حال جامعه 80میلیونی با جمعیت 4و‌نیم میلیون دانشجوی در حال تکاپو که معلوم نیست برای چه تلاش می‌کند تا به کجا برود و این لشکر بی‌پایان دهه شصتی‌هایی که بخش عظیمی از آنها بیکار است.
اینکه رسانه‌ها در هر جامعه چه وضعیتی دارند و جایگاهشان کجاست، بستر و سنجش خوبی برای شناخت زیست آن جامعه است.