راز مگوی کارگران

علی ربیعی، وزیر پیشین تعاون، کار و رفاه اجتماعی در دولت حسن روحانی و عضو فعلی شورای مرکزی خانه کارگر می‌گوید: باوجود اقدامات صورت‌گرفته برای بیمه درمان تعداد زیادی از کارگران، هنوز 6 میلیون کارگر غیررسمی فاقد بیمه هستند. از سوی دیگر اکبر شوکت، رئیس تشکل‌های کارگری اعلام کرد: ۹۰درصد کارگران قراردادی هستند و این امر، امنیت شغلی کارگران را به مخاطره می‌اندازد.

پدیده بیمه‌گریزی کارفرمایان و تمایل نداشتن آنها به تبدیل قراردادهای کارگران به قراردادهایی که ضامن امنیت شغلی آنها باشد، از یک منظر واقعیت آشکاری است و از سوی دیگر نیازمند کالبدشکافی و آسیب‌شناسی است و هرگونه تصمیم‌گیری بدون درنظر گرفتن حقوق کارگران، کارفرمایان و البته صیانت از پدیده کار و اثر آن در اقتصاد می‌تواند سرانجام نتیجه نامطلوبی هم بر اقتصاد و هم جامعه کارگری برجای بگذارد. دست‌کم اینکه علی ربیعی چه در مقام وزیر پیشین کار و چه اکنون در مقام عضو شورای مرکزی خانه کارگر نیک می‌داند که چرا تلاش‌های او برای گسترش چتر بیمه‌ای بر بالای سر کارگران و همچنین ایجاد امنیت شغلی برای آنها به نتیجه مطلوب نرسیده و بی‌گمان انتظار می‌رود او شفاف سخن بگوید که تا چه میزان پدیده بیمه‌گریزی ناشی از انگیزه کارفرمایان و تا چه اندازه برخاسته از فقدان ثبات و تعادل در فضای کسب‌وکار کشور است؟

شاید راز مگوی قصه پردرد کارگران و رنجی که به‌نظر کارفرمایان می‌برند، بیش از آنکه ناشی از اراده دو سوی ماجرا باشد، در آسیب‌شناسی نوسان‌های شدید اقتصادی در نتیجه تصمیم‌گیری‌ها و سیاستگذاری‌های دولت، مجلس و حتی قوه قضاییه در صیانت از محیط کسب‌وکار سالم و شفاف و ایجاد امنیت سرمایه‌گذاری نهفته باشد. علی ربیعی از معدود چهره‌های اقتصادی، سیاسی و البته اجتماعی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران است و او می‌تواند در یک محیط گفتمانی دقیق و به‌دور از ملاحظات صنفی با دعوت از کارشناسان و نخبگان نسبت به رمزگشایی از راز مگوی کارگران پرده بردارد و خطای سیاستگذاری‌ها را یادآور شود. امنیت شغلی کارگران شاغل و ایجاد بستر لازم برای اشتغال جدید در گرو‌ ثبات در محیط کلان اقتصاد و روشن‌بودن آینده است و آینده کارگران را نباید تنها در دستور و امنیتی‌سازی ماجرا دید.