یکی نخواست، یکی نتوانست

بهروز رسایلی| بزرگترین بازی هفته بیست‌وهفتم لیگ برتر باشگاه‌های کشور جمعه‌شب در حالی بین پرسپولیس و سپاهان در ورزشگاه آزادی برگزار شد که در اتفاقی نادر، تماشاگران حتی روی دیواره‌های بیرون طبقه دوم هم ایستاده بودند. با این همه، توقع این مردم برای تماشای یک بازی فنی و باکیفیت برآورده نشد و آنها فقط بزن‌بزن و جنگ و دعوا دیدند. در عین حال این بازی نکات مهمی هم در دل داشت که باید به آنها توجه کرد.
 یک امتیاز کافی بود؟ نبود؟
در آخرین ال‌کلاسیکوی ایران، توپ بیشتر در میانه میدان لگد خورد و به ندرت موقعیت گلزنی به‌دست آمد. این موضوع 2دلیل داشت؛ پرسپولیس «نخواست» برای حمله روی دروازه سپاهان ریسک کند و سپاهان «نتوانست» حریفش را تحت فشار قرار بدهد. در بسیاری از صحنه‌های بازی، مخصوصا در نیمه دوم وقتی پرسپولیسی‌ها صاحب موقعیت هجوم می‌شدند، تعداد بازیکنان این تیم از 4نفر تجاوز نمی‌کرد؛ چیزی که به وضوح نشان می‌داد آنها از مساوی شدن بازی بدشان نمی‌آید. واقعیت آن است که تفاوت بین مساوی و باخت برای پرسپولیس بسیار زیاد بود و آنها اگر شکست می‌خوردند، سپاهان را در فاصله 2امتیازی خودشان می‌دیدند؛ آن هم در آستانه بازی با تراکتورسازی. بنابراین شاگردان برانکو طبیعتا محتاط عمل کردند، به‌خصوص که در ابتدای وقت دوم دیگر خبر قطعی شکست تراکتورسازی مقابل ذوب‌آهن را هم شنیده بودند. در نقطه مقابل اما آنچه جای تعجب داشت، بازی غیرجسورانه سپاهان بود. تیم اصفهانی برای بالا بردن شانس قهرمانی، نیاز مبرم به کسب 3امتیاز این بازی داشت و شاید باخت و مساوی هم زیاد برای تیم قلعه‌نویی فرق نمی‌کرد. سپاهان اما اشتیاق چندانی برای پیروزی نشان نداد و شاید به تعبیر درست‌تر، «زور» انجام چنین نمایشی را نداشت. واقعیت آن است که سپاهان بیش از حد به توپ‌های هوایی متکی است و به همین دلیل هم این تیم از هر جای زمین حریف که صاحب اوت دستی می‌شد، پورقاز برای پرتاب بلند می‌آمد. نکته غم‌انگیزتر برای تیم قلعه‌نویی این است که آنها حتی از غیبت شجاع خلیل‌زاده هم استفاده نکردند. در 2 غیبت قبلی شجاع برابر فولاد و نفت مسجدسلیمان، مهاجمان حریف فشار بسیار بیشتری به دروازه پرسپولیس آورده بودند، اما سپاهان هرگز قدر این فرصت را ندانست. در مجموع این تساوی بیشتر به کام سرخ‌ها بود، مگر اینکه استقلال و شفر ، حساب و کتاب‌های برانکو را به هم بریزند.
 چرا به فوتبال تبریک نگفتی؟
امیر قلعه‌نویی عادت بسیار عجیبی پیدا کرده است. او هر بار تیمش برنده می‌شود و اوضاع به کام است، به نشست خبری می‌رود و به قول خودش به فوتبال تبریک می‌گوید، اما هر زمان که شرایط باب میل او نیست، خبرنگاران را سر کار می‌گذارد و دستیارانش را به سالن کنفرانس می‌فرستد. او در پایان هیچ‌کدام از 2بازی رفت و برگشت برابر پرسپولیس در نشست خبری حاضر نشد اما بعد از زدن 5گل به سایپا روبه‌روی خبرنگاران نشست، از بازی تمجید کرد، به فوتبال تبریک گفت و کلی هم قربان صدقه علی دایی رفت! کاش موقع ناکامی هم همین ظرفیت را از امیرخان می‌دیدیم، نه اینکه از حضور در نشست طفره برود و روز بعد در تریبون یکطرفه رادیویی‌اش سخنرانی کند.
 عادل کجایی؟
بازی پرسپولیس و سپاهان اما با انبوه حوادث ریز و درشتش می‌توانست یک پکیج استثنایی برای برنامه نود و عادل فردوسی‌پور تلقی شود. این مسابقه همه‌‌چیز داشت؛ از دعوا و زد و خورد تا هیجان و داوری و مسائل فنی. فقط تصور کنید عادل بود و نود را روی آنتن می‌برد؛ آن وقت در بخش «نود درجه» با شعار رئیس مافیا و واکنش امیر قلعه‌نویی به تماشاگران چه می‌کرد؟ 2ماه گذشت؛ اما آیا واقعا کسی در این مملکت فهمیده چرا نود پخش نمی‌شود؟