قرمزِ تلفنی

سمیرا رحیمی

روزی روزگاری، در گوشه و کنار هر شهری می‌شد یک کیوسک تلفن را دید که چند نفری در کنارش به انتظار ایستاده‌اند، این پا و آن پا می‌کنند و به ساعتشان نگاه می‌کنند تا نوبتشان شود، سکه‌ای درون دستگاه بیندازند، شماره تلفنی را از روی دفترچه تلفن کیفی‌شان بگیرند و به صحبت مشغول شوند. کیوسک‌های تلفن در هر شهر رنگ و شکلی متفاوت داشت، در جایی زرد‌رنگ بود، در شهری دیگر سبزرنگ یا قرمز‌رنگ؛ مانند کیوسک‌های قدیمی و مشهور شهر لندن. امروزه اما با وجود گوشی‌های موبایل، دیگر نیاز به این اتاقک‌های کوچک و رنگارنگ کمتر شده و شاید از تعداد انگشت‌شماری کیوسک تلفن که در هر محله از شهری باقی مانده، چند‌ماه یک‌بار هم استفاده نشود. از آنجا که نگهداری از این کیوسک‌ها می‌تواند زمان‌بر و پرهزینه باشد، بی‌استفاده ماندن آنها برابر است با هدردادن زمان و پول. از این‌رو در تعدادی از شهرها که میزان استفاده از کیوسک‌های تلفن در آنها به حداقل رسیده‌است، معماران و طراحان شهری، این اتاقک‌های فلزی و شیشه‌ای را تغییر کاربری داده‌اند یا از آن برای تزئین خیابان‌های شهر استفاده کرده‌اند.


باجه‌های تلفن در سال 2011به شهر اوساکای ژاپن بازگشتند، البته نه برای تلفن زدن. این کیوسک‌ها به آکواریوم‌های بزرگی تبدیل شدند که تعداد زیادی ماهی قرمز، سمبل شانس در ژاپن، در آن شنا می‌کردند.


باجه تلفن جان‌لاک واقع در نیویورک به کتابخانه‌ای کوچک تبدیل شده‌است.


یکی از 100باجه تلفن شهر سائوپائولو در برزیل توسط 100هنرمند برزیلی به اثری هنری تبدیل شده‌اند.



 اثر هنرمند خیابانی ناشناس مشهور بریتانیایی، بنکسی که به «کشته شدن» کاربری اولیه باجه‌های تلفن اشاره دارد.


«خراب است» اثر مجسمه‌ساز اسکاتلندی، دیوید ماک که در جاده قدیم لندن نصب شده‌است.


 باجه جاسوسان، اثری دیگر از بنکسی است که با استفاده از هنر گرافیتی در کنار باجه تلفن خلق شده‌است.