خشم و هیاهو

حدود 9 سال قبل بود که علی دایی، نیمکت تیم ملی را بعد از شکست فاجعه‌بار خانگی در مقابل عربستان از دست داد. شهریار با این تیم، نتایج خوبی نگرفت و در نهایت از صعود به جام جهانی دور شد اما به‌نظر می‌رسد او هنوز هم خودش را در نقش یک «قربانی» تصور می‌کند و مسببان اخراج‌‌شدنش از تیم ملی را نبخشیده است. دایی بارها در مصاحبه‌های مختلف، رئیس‌جمهور سابق را به‌دلیل کنار گذاشتن‌اش از تیم ملی مورد شماتت قرار داده و این تصمیم را یک تصمیم غیرفوتبالی معرفی کرده است. شاید حکم برکناری شهریار، از سوی یک چهره سیاسی صادر شده باشد اما نتایج او با این تیم ابدا قابل دفاع نبوده‌اند و شاید هر مربی دیگری نیز در شرایط مشابه، به سادگی شغل‌اش را از دست می‌داد. تماشاگران حاضر در ورزشگاه آزادی پس از شکست تیم ملی در مقابل عربستان، به‌شدت از سرمربی تیم عصبانی بودند و درخواستی به جز کنار گذاشتن این چهره نداشتند. با این حال دایی هنوز با سرنوشت‌اش کنار نیامده و این اواخر برخورد چندان محبت‌آمیزی با جانشین‌اش در تیم ملی نداشته است. او در کنفرانس خبری قبل از دیدار با فولاد خوزستان، در پاسخ به پرسشی درباره روبه‌رو شدن با قطبی که زمانی جانشین‌اش در تیم ملی شده بود، کاملا عصبانی شد و پاسخ تندی به یک خبرنگار داد. پس از پایان جدال با فولاد خوزستان نیز شهریار بدون دست دادن با سرمربی حریف، به سرعت به طرف رختکن رفت.

البته که هیچ قانونی در فوتبال، مربیان را ملزم به خوش و بش با سرمربیان حریف پس از پایان هر مسابقه نمی‌کند اما در لیگ‌های اروپایی وقتی یک مربی از انجام چنین کاری سر باز می‌زند، با سرزنش گسترده‌ای از سوی اهالی فوتبال و رسانه‌ها مواجه می‌شود. همین چند هفته قبل که مائوریتسیو ساری پس از تحقیر شدن در برابر منچسترسیتی با پپ گواردیولا دست نداد و این مربی را کاملا نادیده گرفت، رسانه‌های انگلیسی رفتار این مربی را به‌شدت مورد انتقاد قرار دادند. رفتار دایی، مورد پسند قطبی قرار نگرفته و این مربی در کنفرانس خبری، از سرمربی سایپا گلایه کرده اما شهریار در جواب او، حرف‌های مربی حریف را «چرند» دانسته است. چنین ادبیاتی برای یک مربی در سطح لیگ برتر، کمی ناامیدکننده به‌نظر می‌رسد. دایی بعد از همه این سال‌ها باید به این تجربه رسیده باشد که مواجهه با رسانه‌ها و برخورد احترام‌آمیز با اعضای تیم رقیب‌، از وظایف‌اش به‌عنوان یک «مربی» است. قرار نیست هر وقت خبرنگارها برایش جشن تولد می‌گیرند، لبخند بزند و با آرامش صحبت کند و هر وقت موعد سؤال و جواب رسید، اخم‌ کند و علاقه‌ای به پاسخگویی نداشته باشد.

علی دایی هرگز کنار زمین «مهربان» نبوده است. شخصیت او، در جست‌وجوی دائمی برای موفقیت شکل می‌گیرد و شهریار به هیچ قیمتی «بازنده» بودن را دوست ندارد. شاید این حجم از عصبانیت، مانع تمرکز کامل این مربی روی فوتبال شده است. او پس از مسابقه تیم‌اش با پرسپولیس در همین فصل، در متن درگیری‌ها حضور داشت. دایی کتک زدن دیگران را با چاشنی طنز، تکذیب کرد اما ویدئوهایی که بعدا منتشر شد، به وضوح نشان از سیلی زدن او به یک نفر داشت. با وجود این، کمیته انضباطی ترجیح داد در این مورد سکوت کند و هیچ تصمیمی علیه دایی نگیرد. این در حالی است که انتشار چنین فیلمی از یک مربی در همه کشورهای دنیا، جرایمی برای او به همراه خواهد داشت. علی دایی هنوز هم درست مثل دوران بازی، عادت دارد تا خودش را در موضع حق ببیند و نگاهی حق به‌جانب به همه مسائل داشته باشد. از ماجرای برکناری از تیم ملی تا داستان تازه با افشین قطبی، او هرگز «مقصر» نیست؛ حتی اگر خلافش ثابت شود!