رسول بهروش
فوتبال ایران یک قاعده رفتاری عجیب دارد؛ اینکه موقع ناکامی هیچ نکته مثبتی نباید دیده شود و هنگام موفقیت هم کوچک‌ترین انتقادی به‌کار تیم وارد نیست. براساس همین اصل قدیمی هم بعد از شکست استقلال مقابل تراکتورسازی تمام منتقدان تیم شفر را کوبیدند و حالا بعد از پیروزی آبی‌ها برابر پارس‌جنوبی، همه در حال تعریف و تمجیدهای غلوشده از استقلال هستند؛ شبیه فضایی که 2 هفته پیش، بعد از دیدار با پیکان ایجاد شد. الان فضا طوری است که شما اگر یک خط انتقاد از تیم شفر بنویسید، با هزار اتهام عجیب و غریب مواجه خواهید شد که کمترین آنها،بخل و حسد، حمایت از تیم‌های حریف و البته حاشیه‌سازی برای استقلال است. با این همه، این قبیل قواعد غلط حاکم بر فرهنگ فوتبال ایران نباید مانع از طرح اشکالات اساسی استقلال و تصمیمات نادرست وینفرد شفر شود.
بدون تعارف بسیاری از انتخاب‌های شفر برای استقلال، از نظر عرف فنی و فوتبالی غلط است و اگرچه گاهی می‌تواند نتیجه‌بخش باشد اما بعید است در طولانی‌مدت به‌کار این تیم بیاید. به‌عنوان مثال یکی از اشکالاتی که از فصل گذشته مکررا به شفر گرفته شده و هنوز هم ادامه دارد، تغییرات فراوان او در ترکیب اصلی استقلال است. بعد از گذشت یک سال‌ونیم، عملا می‌توان گفت در تیم شفر چیزی به نام «ارنج اصلی» معنا ندارد و در هر بازی ممکن است ترکیب آبی‌ها شخم بخورد. در دیدار با پارس‌جنوبی، ارنج استقلال نسبت به مسابقه قبلی 5 تغییر داشت؛ یعنی 50درصد! مهم‌ترین تغییرات هم در حساس‌ترین نقطه یعنی خط دفاعی بوده است؛ به‌طوری که در مسابقه اخیر هر4 بازیکن این منطقه از نظر فردی یا پستی عوض شدند. به یاد داشته باشید برخلاف خطوط دیگر، استقلال در خط دفاع خرید خاصی نداشت (غیر از امید نورافکن که او هم اصالتا هافبک دفاعی است) بنابراین اصلا توجیهی ندارد که بعد از 18هفته هنوز شفر شناخت دقیق یا حتی نسبی از ترکیب مدافعانش نداشته باشد. باورکردنی نیست که مثلا او نمی‌داند وریا غفوری یا روزبه چشمی در تیمش هافبک هستند یا مدافع! در واکنش به این همه تغییر شاید گفته شود استقلال صاحب بهترین خط دفاعی لیگ است و این یعنی استراتژی شفر درست بوده؛ اما فراموش نکنیم اصالت این تصمیمات در بزنگاه‌ها روشن می‌شود؛ در نقطه‌ای مثل بازی با تراکتورسازی که دم خروس بدجوری از سمت چپ بیرون زد یا جایی مثل بازی حذفی با سایپا که آبی‌ها مقابل حریف 10نفره آنطور گل دوم را خوردند و اوت شدند. تیم ملی هم در جام ملت‌ها تا پیش از بازی با ژاپن صاحب بهترین خط دفاعی تورنمنت بود اما دیدیم که تغییرات وسیع و بی‌پایان در همین خط، پاشنه آشیل تیم کی‌روش شد.
در میان سایر تصمیمات شفر هم اشتباهات ریز و درشت دیگری دیده می‌شود. تیم او به شکل وحشتناکی شلوغ شده و کم‌کم صدای اعتراض بازیکنانی مثل خسرو حیدری، میثم تیموری و فرشاد محمدی‌مهر بابت بازی نکردن درآمده است. حتی وریا غفوری هم علنا به تعویض‌اش اعتراض می‌کند و در گفت‌وگو با رسانه‌ها نیز ابایی از افشای دلخوری‌اش ندارد. شفر می‌توانست لیست تیمش را طوری مدیریت کند که این همه بازیکن مهم اضافی روی دستش باقی نماند اما او در این مورد مثل مربیان تازه‌وارد، با ولع پایان‌ناپذیر برای خرید بازیکن رفتار کرد. در خط حمله هم اگرچه پاتوسی به پارس‌جنوبی گل زد اما فیکس کردن بازیکن تازه‌وارد در نخستین گام منطق فنی ندارد،همانطور که فیکس شدن گادوین منشا بعد از 2ماه خانه‌نشینی هم از نظر فوتبالی عجیب است. بی‌گمان این پیش‌بینی به مذاق بسیاری از هواداران استقلال خوش نخواهد آمد اما با رویه‌ای که شفر در پیش گرفته، وضعیت استقلال همین است که در یکی دو بازی ساده‌تر برنده باشد و همه برایش به‌به و چهچه کنند اما در یک مسابقه دشوارتر متوقف شود و خوش‌بینی‌ها بار دیگر جای خود را به تردید بدهد. طبیعی است که تداوم این روند، قربانی ارزشمندی به نام «زمان» دارد؛ آنچه می‌رود و دیگر برنمی‌گردد.
استقلال شفر شبیه به تیم ملی کی‌روش
در همینه زمینه :
تماشای گزارش
دستاورد
فناوری‌های نوین