تماس‌هایی از جهنم

شهرام فرهنگی

بعضی راننده تاکسی‌ها جلوی داشبورد کاغذی چسبانده‌اند که روی آن نوشته شده: «لطفا با موبایل طولانی صحبت نکنید.» و بعضی‌ها که روانشان از این هم بیشتر در آستانه فروپاشی قرار دارد، رک و مستقیم نوشته‌اند: «لطفا با موبایل‌تان صحبت نکنید». اولش آدم تصور می‌کند این رفتارها از سر بی‌اعصابی است ولی وقتی راننده را در طولانی مدت در وضعیتی تصور می‌کنید که خودتان فقط 45دقیقه اسیرش شده‌اید، احتمالا حق را به او می‌دهید؛ مثلا شبی که مردی در مسیری 45دقیقه‌ای از لحظه نشستن روی صندلی تاکسی تا «آقا من همین جا پیاده می‌شم»، مشغول توضیح مراحل ساخت یک مجتمع تجاری برای یکی آن ور خط گوشی تلفن همراه بود. غیر از او آدم‌های دیگری هم درون تاکسی نشسته بودند که کلافه از آنچه در روز پشت سر گذاشته‌اند، دلشان می‌خواست مسیر را در سکوتی خلسه‌آور تا خانه تاب بیاورند ولی او یکریز حرف می‌زد؛ حرف‌هایی درباره آجر، میلگرد، ماسه و بیل که مغزهای خسته را آسفالت می‌کرد! این فقط 45دقیقه از مسیری بود که راننده تاکسی باید هزاربار در یک روز هزاران بار در روزها و روزها و روزهای پیش‌رو برود و برگردد و حرف‌هایی بشنود که اصلا دوست ندارد بشنود. از این زاویه دید او حق دارد بنویسد: «حداقل اندک و سریع از گوشی‌تان استفاده کنید. شاید، فقط شاید صدا و حرف‌هایتان مایه عذاب کسی در همان تاکسی باشد. لطفا این همه خودخواه نباشید.»
   
پشت‌سر، پشت‌سر... جهنمی از اتومبیل‌های درهم‌گوریده در آینه دیده می‌شود. روبه‌رو، روبه‌رو... راننده موردنظر مشغول گفت‌و‌گویی موبایلی است. چراغ بالا سر را هم عین «چراغ خواب» روشن گذاشته و در بزرگراه‌ رؤیا به هم می‌بافد. کله‌اش از یک‌ور افتاده روی گوشی، انگار با لبخندی بر لب خوابش برده، چون سرعت اتومبیل را در لاین وسط به حد صفر رسانده و به دکمه پیراهنش هم نیست که پشت سرش چه جهنمی به بزرگراه افتاده! آنطور که اتومبیل او مثل اتاق خواب متحرک وسط بزرگراه تاب می‌خورد، هیچ‌کس نه از جناح راست و نه چپ راهی برای گریز ندارد. همه پشت‌ سر او منتظرند گوشی لعنتی را از گوش‌اش جدا کند و با بازگشت علائم حیاتی به جسمش، کمی پا را روی پدال گاز فشار بدهد که راه باز شود ولی از لب‌های در حال حرف زدنش و لبخندی که بر لب دارد، چنین انتظاری بیهوده به‌نظرمی‌رسد.
   
یکی از شیوه‌های رایج تجاوز به گوش‌های دیگران به وسیله تلفن همراه، پخش موسیقی انتظار است. در این بخش به‌نظرمی‌رسد کاربران تلفن همراه دچار سوء‌تفاهم شده‌اند. در واقع موسیقی انتظار، صوتی است که قرار است تماس گیرنده بشنود، نه شما. هرقدر هم که صدای یک خواننده را دوست داشته باشید و ترانه‌هایش به‌نظرتان فوق‌العاده بیاید، ممکن است درنظر کس دیگری همان صدا شبیه «فریاد کشیدن درون لوله بخاری» و همان ترانه‌ها، بسیار دم دستی و مبتذل باشند.
   
وقتی با کسی جدی حرف می‌زنی، یعنی دلت می‌خواهد طرف مقابل هم جدی به تو گوش بدهد. اینکه الان همه به گوشی‌هایشان معتاد شده‌اند به‌عنوان یک واقعیت اجتماعی پذیرفتنی است ولی باز به بعضی‌ها برمی‌خورد که جدی جدی مشغول توضیح دادن یک مشکل شخصی برای دوست‌شان هستند و او به جای چشم و گوش دادن، مشغول ور رفتن با کیبوردهای گوشی تلفن همراهش است. مورد آخر کمی سختگیرانه به‌نظرمی‌رسد ولی در واقع اصلا اینطور نیست.