تیم مونتاژی

عطش سیری‌ناپذیر باشگاه بارسلونا در بازار نقل‌وانتقالات بعد از زخمی که از رفتن نیمار خورد باعث شده سیاست‌های نقل‌وانتقالاتی و ارزش‌های باشگاه که در طول سالیان به‌دست آمده بود تغییر کند. غیر از دوران فان‌خال که بارسلونا پاتوق هلندی‌های عموما بی‌کیفیت شده بود، در 2 دهه اخیر شاکله تیم فوتبال اصلی را بازیکنان برخاسته از لاماسیا(آکادمی باشگاه) تشکیل می‌داد. جدا از این، استفاده از بازیکنان اسپانیایی هم در اولویت بود؛ طوری که 2 قهرمانی اروپا و یک قهرمانی جام جهانی با استخوان‌بندی بارسا به‌دست آمد. حالا بارسا در ریخت‌وپاش در بازار نقل‌وانتقالات به منچسترسیتی، پاری‌سن‌ژرمن و منچستریونایتد دوران مورینیو و رئال مادرید یک دهه قبل طعنه می‌زند. ضمن اینکه برای مدیران جدید فرقی ندارد بازیکن بومی باشد، جوان باشد یا حتی خوب باشد! آنها آرتورو ویدال را در پایان دوران بازیکنی‌اش یا پائولینیو را از لیگ چین یا کوین پرینس بواتنگ هافبک را در 31سالگی در پست مهاجم به خدمت می‌گیرند. سال‌هاست از لاماسیا استعدادی بیرون نیامده. هم‌اکنون 42درصد کل بازیکنان بارسلونا خارجی هستند. در ترکیب اصلی فقط بوسکتس، آلبا و پیکه اسپانیایی‌اند. بارسا که زمانی به لاماسیای خود می‌نازید بیشترین درصد بازیکنان خارجی را در لالیگا دارد. بارسلونا قبل از آنکه خرید کند حتی به قوانین هم نگاه نمی‌کند. در ابتدای فصل یکی از 3بازیکن جدید غیراتحادیه اروپایی این تیم شامل مالکوم، کوتینیو و ویدال یا باید خط می‌خوردند یا پاسپورت اروپایی می‌گرفتند. این معضل چند فصل قبل وقتی سوارس به تیم آمده بود هم تکرار شد. در لالیگا هر باشگاه می‌تواند فقط از 3بازیکن خارجی غیراز اتحادیه اروپا استفاده کند. کوتینیو برای پاسپورت پرتغالی تلاش کرد؛ سوارس هم از تبصره اسپانیایی بودن همسرش بهره برد. در اسپانیا هر بازیکن خارجی در صورت 5سال اقامت در این کشور می‌تواند پاسپورت اسپانیایی بگیرد.
رئال مادرید در نقطه مقابل بارسا حرکت می‌کند. پرس دیگر به خریدهای کهکشانی اعتقادی ندارد. آخرین خرید کهکشانی او خامس بود که 4سال‌ونیم قبل به برنابئو آمد. در دوران زیدان که بازیکنی به آن صورت خریداری نشد و تیم هم از 2 پنجره نقل‌وانتقالاتی محروم بود. سیاست پرس در سال‌های اخیر اسپانیایی‌کردن و جوان‌کردن تیم بوده است. هم‌اکنون کاسمیرو، مارسلو، والورده، کورتوا، وینیسیوس، کروس، بیل، ناواس، مودریچ، بنزما و واران خارجی هستند که هنوز هم با سیاست‌های جدید فلورنتینو پرس فاصله دارد. خارجی‌های بارسا هم اینها هستند: مسی، لنگله، سوارس، دمبله، آرتورو ویدال، بواتنگ، مالکوم، سمدو، کوتینیو، راکیتیچ، اومتیتی، تراشتگن، آرتور ملو، رافینیا و فرمائلن. یعنی 4 خارجی بیش از ترکیب رئال. حالا استخوان‌بندی تیم ملی اسپانیا که سرمربی سابق بارسلونا(لوییس انریکه) آن را هدایت می‌کند از بازیکنان رئال تشکیل شده است.
در انگلیس رکورد بیشترین بازیکن خارجی در ترکیب یک تیم به منچسترسیتی تعلق دارد که 67درصد بازیکنان این تیم را غیرانگلیسی‌ها تشکیل می‌دهند. اوضاع در لیگ برتر به‌مراتب خراب‌تر از لالیگاست. در سال قبل تنها 113بازیکن انگلیسی در این لیگ به میدان رفتند به‌علاوه 23بازیکن ذخیره. تنها 25بازیکن انگلیسی در طول فصل قبل در ترکیب تیم‌های خود فیکس بودند که 4نفر از آنها دروازه‌بان بودند. ساوث‌گیت- سرمربی تیم ملی انگلیس- از بین این بازیکنان باید تیمش را برای جام جهانی انتخاب و آماده می‌کرد. تازه؛ من‌سیتی نسبت به فصل قبل‌تر بومی‌تر شده. فصل قبل 3/77درصد بازیکنان این تیم غیرانگلیسی بودند؛1/1درصد بالاتر از چلسی. در فصل جاری یوونتوس با 57درصد بازیکن خارجی در صدر تیم‌های سریA قرار دارد که این رکورد در فصل قبل در اختیار لاتزیو بود با 9/73درصد. در انگلیس اگر برگزیت اجرا و بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج شود، باشگاه‌های لیگ برتری به دردسر خواهند افتاد. بعد از برگزیت هر باشگاه تنها می‌تواند 13بازیکن خارجی داشته باشد. یوفا هم قرار است تعداد بازیکنان قرضی باشگاه‌ها را محدود کند. هم‌اکنون برخی باشگاه‌ها مثل چلسی بالای 40 بازیکن قرضی در تیم‌های دیگر دارند.