فیلم خصوصی جنجالی یا قصه پردرد رفتار اجتماعی

سال 1386 با یک حاشیه بزرگ اجتماعی و اخلاقی در جامعه ایران روبه‌رو شد که داستان آن به بازیگر نه‌چندان مشهور سریالی به نام «نرگس» گره خورده بود؛ انتشار فیلم بسیار خصوصی منتسب به این بازیگر و انتشار بسیار وسیع آن در سطح جامعه، زنگ خطرهای بزرگی را به صدا درآورد و برای نخستین‌بار شاید بتوان گفت طی دهه‌های گذشته موضوع «حریم خصوصی»، « انتشار اطلاعات خصوصی افراد»، « بازنشر مسائل خصوصی افراد از سوی شهروندان» و البته نگرانی از «‌انتشار فیلم‌های خصوصی و خانوادگی» را در ایران به صدر اخبار آورد.

انتشار چند میلیون کپی از فیلم خصوصی منتسب به خانم بازیگر روی سی‌دی و فروش آن از سوی فروشندگان غیرقانونی سر چهارراه‌ها و تماشای این فیلم از سوی جمعیت زیادی از افراد جامعه در اواخر پاییز سال 1386 و زمستان آن سال، نکته بسیارعجیبی بود که فعالان اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... را نگران کرد و با قصه پردردی از جامعه مواجه ساخت؛ جامعه‌ای که بخش مهمی از آن می‌توانند «حریم خصوصی» افراد را نادیده بگیرند و حتی خود، ترویج‌کننده رفتاری ناشایست در جامعه باشند؛ جامعه‌ای که خود معتقد است باید حریم خصوصی‌اش حفظ شود ولی می‌تواند حریم خصوصی دیگران را نادیده بگیرد.

چند روز بعد از انتشار فیلم  منتسب به بازیگر و آسیب شدید اخلاقی که او دید، پرونده‌ای قضایی برای این موضوع، تشکیل و این بازیگر مدتی بعد در نهایت از ایران خارج شد ولی واقعیت این است که بازنده بزرگ این ماجرا در آن سال بخشی از مردم بودند که این فیلم را تماشا کردند و حتی آن را به دیگران هم دادند. از نکات مهم دیگر مربوط به انتشار این فیلم، نقش گسترده تلفن‌های همراه و تکنولوژی‌های نوین بود که برای نخستین بار (در آن زمان بلوتوث) شکل گرفت.

 در آن روزها تازه استفاده از تکنولوژی‌های تلفن همراه برای دیدن فیلم و... در حال همه‌گیر شدن بود و بعد از انتشار فیلم خصوصی خانم بازیگر نگرانی‌های بسیاری در سطح جامعه نسبت به موضوع حفظ فیلم‌ها و تصاویر خصوصی و خانوادگی افراد که در حافظه تلفن‌های همراه وجود داشت،به‌وجود آمد و بسیاری از رسانه‌ها به فکر آموزش حفظ اطلاعات خصوصی به مخاطبان خود افتادند.

 اما نکته مهم این است که از انتشار این فیلم خصوصی جامعه ایران هیچ درسی نگرفت و در تمام سال‌های گذشته بارها چنین اتفاقی درسطوح مختلف تکرار شده است؛ مانند انتشار فیلم اتاق عمل و... . بعد از سال‌ها تکرار این ماجرای تلخ به‌نظر می‌رسد که باید گام‌های فرهنگی و جدی برای تغییر این موضوع در جامعه شکل بگیرد و پویش‌ها و کمپین‌هایی مردمی برای «نه به دیدن فیلم‌های خصوصی و انتشار مجدد آنها» در جامعه ایران شکل بگیرد.