مربیان قراردادهای 2میلیون تومانی را امضا نکردند

لیلی خرسند 
مربیان دوومیدانی حاضر نیستند با فدراسیون قرارداد ببندند ولی فدراسیون مدعی است که آنها قراردادشان را بسته‌اند.
داستان از غیبت سجاد مرادی در اردوهای تیم ملی شروع شد. سجاد که خودش نفر اول دوهای نیمه‌‌استقامت بوده، حالا مربی برادرش- امیر مرادی- و حسین کیهانی است اما گفته می‌شود به‌دلیل اعتراض به مبلغ قراردادش حاضر نیست به کارش ادامه بدهد. شایعه شده که فدراسیون مبلغی کمتر از 2میلیون تومان برای مربیگری به مرادی پیشنهاد داده است. این درحالی‌که ورزشکار او قهرمانی آسیا و بازی‌های آسیایی را دارد و در المپیک هم دویده است.
تنها مرادی نیست که به قرارداد پیشنهادی فدراسیون معترض است. محسن ربانی(مربی پرش) و هادی سپهرزاد(مربی پرتاب‌ها)هم حاضر نشده‌اند قرارداد را امضا کنند.
دیروز هاشم صیامی- دبیر فدراسیون- در مورد قرارداد مرادی و ربانی به ایسنا گفته بود:«سجاد مرادی هفته پیش در فدراسیون بود. او با فدراسیون قرارداد بسته و هیچ مشکلی برای این منظور وجود ندارد. حسین کیهانی و امیر مرادی زیرنظر سجاد مرادی و ماساژورشان در کرمان در حال تمرین هستند. فدراسیون با ربانی برای مربیگری توکلی قرارداد بسته است». 
ربانی و سپهرزاد در گفت‌وگو با همشهری حرف‌های صیامی را تکذیب می‌کنند. ربانی می‌گوید قرارداد پیشنهادی فدراسیون محترمانه نیست؛«ما به توافق نرسیدیم و قراردادی هم امضا نشده است. قبلا هم که کار می‌کردم قراردادی نداشتم». ربانی قیمتی را که فدراسیون برای مربیان دوومیدانی درنظر گرفته، اعلام نمی‌کند؛«من مبلغ را نمی‌توانم بگویم. خیلی زشت است که این عددها در دوومیدانی اعلام شوند».ربانی بیشتر از هر چیزی از بی‌احترامی‌ای که به‌خودش و دوومیدانی شده ناراحت است؛ «حلقه گمشده دوومیدانی احترام است. بدون احترام نمی‌شود کار کرد».  برای مربیان ایرانی این سؤال پیش آمده که چرا وقتی فدراسیون می‌خواهد به مربیان خارجی پول بدهد با جان و دل این کار را انجام می‌دهد ولی برای مربیان ایرانی شرط و شروط می‌گذارد. یکی از شرط و شروط‌هایی که در قراردادهای مربیان وجود دارد، اینکه آنها در کنار مربیگری باید نقش مبصر را هم برای ورزشکاران ایفا کنند؛ مراقب رفتارهای آنها باشند و حتی اجازه مصاحبه کردن را هم به آنها ندهند. سپهرزاد از بودن این بندها در قرارداد شاکی است؛«وظیفه من کنترل کردن ورزشکار نیست. پدرومادرها هم نمی‌توانند بچه‌هایشان را کنترل کنند. چقدر به من پول می‌دهند که این شرط‌ها را هم می‌گذارند. فدراسیون فوتبال از کی‌روش هم این کارها را می‌خواهد؟».
شاگرد ربانی مانع 5متر و 20سانتی‌متری را در پرش با نیزه رد کرده؛ «روزی که من این مانع را رد کردم، مربی‌ اکراینی‌ام 2500دلار دستمزد می‌گرفت. هتل و غذایش هم با فدراسیون بود. هر 6ماه یک‌بار می‌توانست به کشورش برود و برگردد. با هزینه فدراسیون هم همسرش اجازه داشت به ایران بیاید و یک هفته اینجا بماند. من هیچ حرفی در مورد مبلغ نمی‌زنم و فقط امروز خودم را با مربی خودم مقایسه می‌کنم». با این مقایسه‌هاست که سپهرزاد می‌گوید:«ما را هم مثل مربی خارجی ببینند».
سپهرزاد مبلغ قرارداد را پذیرفته ولی مثل ربانی به بندهای قرارداد معترض است؛«ایراد اصلی به این است که قرارداد ما بلندمدت نیست. دوومیدانی ورزش زودبازدهی نیست. من حداقل باید تا المپیک توکیو کنار شاگردم باشم و برای او برنامه‌ریزی کنم تا بتوانم نیتجه بگیرم». نکته دیگری که در این قراردادها دیده نشده پاداش‌هاست. بدیهی است که برای هر موفقیتی پاداشی درنظر گرفته شود اما... سپهرزاد می‌گوید:«نظر فدراسیون این است حقوقی که به ما می‌دهد خودش پاداش است. برای مدال المپیک، جهانی و آسیا هیچ پاداشی در قرارداد ما پیش‌بینی نشده است. هر رشته سختی‌های خودش را دارد. شاگرد بیست ساله من 56متر دیسک را پرتاب می‌کند. به‌مراتب گرفتن مدال المپیک برای او سخت‌تر از گرفتن مدال برای کسی است که یک‌بار مدال گرفته. اما فدراسیون این چیزها را نمی‌بیند». 
ربانی و سپهرزاد اگر قرارداد هم نداشته باشند با شاگردهایشان کار می‌کنند. سپهرزاد مربی حسین رسولی است که طلای جوانان آسیا را گرفت. با این مدال فدراسیون، 2  شاگرد دیگر هم به او داده؛مربیانی می‌گویند حقوقشان در حد یک کارمند است نه در حد مربی‌ای که چندین شاگرد شانس مدال دارند. به‌نظر نمی‌رسد حقوق کارمندان هم در حد یک‌ونیم میلیون تا 2میلیون تومان باشد.