سه‌دهه تلاش برای ایجاد یکرنگی در شهر
مریم سمائی
شعار کاهش فاصله شمال و جنوب شهر را در سال‌های اخیر زیاد شنیده‌ایم اما ریشه شکل‌گیری این شعار به دهه70 بازمی‌گردد.
درست در دوره‌ای که غلامحسین کرباسچی، شهردار تهران بود و کشتارگاه قدیمی جنوب تهران تبدیل به فرهنگسرا شد نخستین زمزمه‌های شعار کاهش فاصله شمال و جنوب شهر به گوش رسید.
هاشمی رفسنجانی -رئیس‌جمهور وقت- هم در 12 آذر سال 72 در مراسم افتتاح پل بزرگ میدان بسیج (افسریه)، از طرح کاهش فاصله شمال و جنوب شهر حمایت کرد و اجرایی شدن آن را لازمه محقق شدن اهداف انقلابی دانست. او که همواره خواهان اجرای گسترده طرح‌های عمرانی در کشور بود بر لزوم ساخت بزرگراه، پل و اجرای طرح‌های عمرانی دیگر در پایتخت تأکید داشت و معتقد بود که فراهم ساختن خدمات با ارزش برای مردم نه‌تنها رفاه را برای آنها به‌دنبال می‌آورد بلکه مایه آبروی کشور هم است. در همین سال بود که فرهنگسرای خاوران هم به‌عنوان بزرگترین فرهنگسرای پایتخت در جنوب شرق تهران به بهره‌برداری رسید.
کاهش فاصله شمال و جنوب شهر بار دیگر در میانه دهه80 توسط محمدباقر قالیباف -شهردار وقت تهران- عنوان و دنبال شد اما نکته‌ای که همواره کارشناسان بر آن تأکید داشته و دارند این است که حتی با بردن امکانات و خدمات شهری به مناطق کمتر برخوردار، تغییر چندانی در اوضاع ساکنان این محلات ایجاد نمی‌شود. آنها علاوه بر نیاز به بزرگراه، پل، پارک و... نیازمند توسعه سیاست فقرزدایی در کشور و آموزش هستند که مسئول این برنامه‌ها تنها مدیریت شهری نیست.
بیش از 3 دهه است که مسئله کاهش فاصله جنوب و شمال شهر مطرح است اما در عمل تنها تغییراتی در فضای کالبدی شهر اتفاق افتاده و فاصله طبقاتی کم نشده است. این امر نشان می‌دهد که محقق شدن این شعار نیازمند برنامه‌ریزی در سطح ملی است و برنامه‌های شهرداری‌ها می‌تواند تنها مکمل آن باشد.
در همینه زمینه :
