سازمان «و» و معمای «ن»

حسینعلی شهریاری، نماینده مردم زاهدان دیروز در نطقی در صحن علنی مجلس اعلام کرد: نام سازمان برنامه و بودجه را باید سازمان «و» دانست زیرا به‌گفته او این سازمان نه برنامه دارد و نه بودجه. به‌گفته این نماینده مجلس، سازمان یادشده در بودجه‌ریزی براساس شاخص‌های عملکردی تصمیم‌ نمی‌گیرد بلکه در سازوکار تخصیص بودجه این سازمان، روابط و رانت تعیین‌کننده است و شاید همین امر باعث فقر و عقب ماندگی استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان بوده است. گفته این نماینده مجلس یادآور روایت یکی از نماینده‌های اسبق مجلس در دوره پنجم است که ریشه همه مشکلات اقتصادی را در یک حرف خلاصه کرد و گفت: ریشه مشکلات ما ناشی از حرف «ن» است و به‌گونه‌ای از تفکرات محسن نوربخش، رئیس‌کل فقید بانک مرکزی، حسین نمازی وزیر وقت اقتصاد و محمد‌علی نجفی، سکاندار آن روزهای سازمان برنامه و بودجه انتقاد می‌کرد. اشاره دیروز حسینعلی‌شهریاری، نماینده زاهدان و نامیدن سازمان برنامه و بودجه به سازمانی که نه برنامه دارد و نه بودجه و نه سازمان، به‌واقع انتقاد از عملکرد محمدباقر نوبخت است که از قضای روزگار می‌توان او را در ردیف نام‌هایی قرار دارد که نام خانوادگی‌اش با حرف «ن» شروع می‌شود. چالش بین نمایندگان و وزرا و مسئولان ارشد اقتصادی بر سر بودجه و اولویت‌های دخل و خرج سالانه حکایت هرساله است و بی‌گمان می‌توان ریشه بسیاری از مشکلات را در همان حرفی خلاصه کرد که سال‌های دور نماینده اسبق مجلس اعلام کرد؛ یعنی همان حرف «ن»، اما مراد از حرف «ن» را این بار نه در نام‌هایی از مسئولان که در یک مسئولیت مهم می‌توان خلاصه کرد؛ نمایندگان مجلس شورای اسلامی. واقعیت ماجرا این است که ریشه بسیاری از همین انحراف‌ها در بودجه و برنامه و جهت‌گیری اقتصاد را می‌توان در رویکرد نمایندگان مجلس در بعد قانونگذاری بدون توجه به محدودیت منابع خلاصه کرد و نمی‌توان دولت را مقصر و مجلس را مبرا از خطاها دانست. آری حکایت حرف‌ها، ریشه دردهای اقتصاد ایران است.