تیتر یک
تکرار وعده نیمه‌نهایی با مصرف داخلی
کی‌روش در گفت‌وگویی تازه دوباره تأکید کرده که می‌خواهد با صعود به نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا، هواداران فوتبال ایران را خوشحال کند، اما به‌نظر نمی‌رسد مخاطب حرف‌های او، کارشناسان یا طرفداران فوتبال باشد
اگر بپذیریم که کارلوس کی‌روش رفتارش بعضی وقت‌ها، پیچیدگی‌های رفتار یک سیاستمدار را پیدا می‌کند، آن وقت می‌توانیم درک کنیم که چطور او بی‌توجه به هیاهوی عمومی در رسانه‌های‌ایران، مدام می‌گوید که در جام ملت‌های آسیا تمرکزش روی رسیدن به نیمه‌نهایی است؛ ترسیم سقفی که حافظه ما می‌گوید برای فوتبال ایران در جام ملت‌ها کوتاه است.
اما آیا کی‌روش نمی‌داند رسیدن به نیمه‌نهایی جام ملت‌ها، آن هم در شرایطی که مسیر نسبتا هموار به‌نظر می‌رسد، کسی را خوشحال نمی‌کند؟ آیا او صدای منتقدان را نمی‌شنود که مدام گذشته فوتبال ایران و 5بار صعود به نیمه‌نهایی در 38سال اخیر را یادآوری می‌کنند؟ مثل هر آدم دیگری، کارلوس کی‌روش هم اشتباهاتی دارد؛ ازجمله برخی رفتارهای شتابزده در جنگ فرسایشی و خسته‌کننده با منتقدانش. با وجود این کمتر کسی یادش می‌آید او در نزدیکی‌های یک تورنمنت، رفتار اشتباهی کرده، یا بی‌هدف حرفی زده باشد. برخلاف جام جهانی که بی‌توجه به نتیجه، کیفیت نمایش تیم کی‌روش می‌توانست اعتبار ایجاد کند، در جام‌ملت‌های آسیا، نتیجه نهایی تعیین‌کننده است. کی‌روش این را خوب می‌داند اما احتمالا سناریویی که در ذهن اوست با سناریویی که به ذهن بقیه می‌رسد، تفاوت دارد. برای تیم ملی ایران پروژه جام ملت‌های آسیا می‌تواند دو بخش مجزا داشته باشد. بخش اول، از بازی با یمن شروع می‌شود و تا نیمه‌نهایی ادامه پیدا می‌کند. هیچ لغزش احتمالی در این بخش پذیرفتنی نخواهد بود. به همین دلیل کی‌روش فعلا می‌خواهد ذهن بازیکنانش را معطوف به همین بخش از پروژه جام ملت‌ها بکند. بخش دوم، بازی با بزرگان در نیمه‌نهایی خواهد بود؛ پروژه‌ای دشوارتر از 5بازی قبلی. نبرد با بزرگان و شاید چیزی شبیه به بازی‌های جام جهانی. کی‌روش در سال‌های اخیر ثابت کرده، قاعده بازی با بزرگان را بلد است، آنقدر که وقتی سوت پایان را زدند، حتی اگر بازنده هم باشد، برایش دست بزنند. شاید این بار داستان کمی متفاوت از جام جهانی و البته متفاوت از جام‌ملت‌های 2015باشد. احتمالا دیگر دست زدنی در کار نخواهد بود اگر تیم ملی به فینال نرسد، حتی اگر مثل بازی با پرتغال و آرژانتین سزاوارانه بازی کرده باشد یا مثل بازی با عراق، دقایقی طولانی با یک بازیکن کمتر جنگیده باشد. ساده‌انگارانه است که فکر کنیم کی‌روش این تفاوت‌ها را درک نمی‌کند و با تأکید دوباره و چند باره روی «نیمه نهایی» می‌خواهد خودش و شاگردانش را گول بزند. واقعیت مصاحبه‌های اخیر سرمربی تیم ملی می‌تواند این باشد: یک مشت حرف با مخاطبانی محدود که در شعاع چند متری خود او جمع شده‌اند. شاید همین و نه بیشتر.
کی روش: سرنوشت مربیان به نتایجی که می‌گیرند بستگی دارد
سرمربی تیم ملی فوتبال بار دیگر ابراز امیدواری کرد تیمش به نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا برسد. کی‌روش در گفت‌وگو با برنامه «THE MANAGER» در این خصوص گفته است: « جام ملت‌های آسیا مانند جام ملت‌های اروپا رقابتی سخت است. با توجه به اینکه ما را بهترین تیم گروه می‌دانند این موضوع کار ما را سخت‌تر می‌کند. اما این برتری ما از تیم‌های بقیه گروه فقط روی کاغذ است. واقعیت این است که سطح ما با آغاز بازی مشخص می‌شود. مهم‌ترین چیز برای من این است که تیم من با تواضع بهترین عملکرد را داشته باشد. ما در این رقابت‌ها بازی به بازی جلو می‌رویم و پیروزی کسب می‌کنیم. به‌نظرم تیم‌های استرالیا، کره‌جنوبی و ژاپن به نیمه نهایی راه پیدا خواهند کرد و تیم چهارم راه یافته به نیمه نهایی می‌تواند ایران، عربستان، قطر یا امارات باشد. البته نباید قدرت ازبکستان را نیز فراموش کنیم. امیدوارم تیم چهارم نیمه نهایی ایران باشد.»
کارلوس کی‌روش درباره اینکه بعد از جام ملت‌های آسیا 2019سرمربی ایران می‌ماند، پاسخ جالبی داد که نشان می‌دهد مرد پرتغالی میل دارد در راس کادرفنی تیم ایران بماند. او که شایعه شده با فدراسیون کلمبیا برای هدایت تیم ملی این کشور توافق کرده است، گفت: «در شرایط کنونی تنها به آمادگی تیم در روز فردا فکر می‌کنم. مسئولیت من این است که با تمام وجودم کار کنم تا تیم ملی ایران قدرتمند و آماده شود. هدف اصلی ما قهرمانی در جام ملت‌های آسیاست. قراردادم با ایران با پایان جام ملت‌های آسیا به پایان می‌رسد و آینده دست خداست. مربیان نمی‌توانند آینده‌شان را به‌صورت مشخص تعیین کنند. سرنوشت مربیان بستگی به نتایجی که به‌دست می‌آورند دارد. در شرایط کنونی تمرکز می‌کنیم که ایران به نیمه نهایی جام ملت‌ها راه پیدا کند تا هواداران فوتبال ایران را خوشحال کنیم.»
سرمربی سابق رئال مادرید درباره اینکه چرا بعد از مربیگری در رئال مادرید دوباره به‌عنوان دستیار فرگوسن مشغول به‌کار شد، گفت: «تلاش می‌کنم تا به این سؤالتان پاسخ دهم. این موضوع ابعاد مختلفی داشت. اما داستان ساده‌ای دارد. من قبل از کار در منچستریونایتد 17سال کار مربیگری کرده بودم. وقتی فرگوسن به من دعوت همکاری داد، برایم جذاب بود و استقبال زیادی کردم چون در کنار او می‌توانستم آموزش ببینم و تجربه حضور در یکی از بزرگ‌ترین باشگاه دنیا را کسب کنم. به همین‌خاطر با دعوت فرگوسن موافقت کردم. فوتبال در زندگی‌ام در رده اول قرار دارد. من از فوتبال لذت می‌برم و این زندگی من است. به‌نظر من فوتبال مثل سازمان ملل متحد است.»
