هوشنگ پوربابایی/حقوقدان
با وجود اینکه قانونگذار وکالت را حرفهای مقدس و شرافتمندانه دانسته و به موجب قانون شأن وکیل همتراز قاضی است، اما نه چنان که باید، به شأن وکالت و فعالیت وکلا حرمت گذاشته نمیشود.
ممکن است مانند همه اقشار، پزشکان، مدیران ادارات و... در میان وکلا هم کسانی مرتکب تخلف شوند ولی نمیتوان و نباید چنین تخلفی را به حساب جامعه وکلا گذاشت.
در واقع تعریفی که از وکلا و شغل وکالت به جامعه تلقین میشود، کسانی را که به این حرفه مشغولند افرادی سودجو، فرصتطلب و پشتهمانداز نشان میدهد. این با شعار قانون و متون حقوقی که قاضی و وکیل را دو بال فرشته عدالت میداند، همخوانی ندارد. شاید قرارداشتن قضاوت در زمره امور حکومتی این دو قشر را در مقابل هم قرار داده باشد؛ چنانکه برخی قضات وکلا را افرادی عجول و غیرحرفهای و برخی وکلا قضات را مقابل خود میدانند. گرچه حملات جامعه وکلا به مراتب کمتر از حملات طرف مقابل است.
از سوی دیگر در اختیار نداشتن رسانه موجب مظلومیت بیشتر جامعه وکلا میشود. به هر حال به نظر میرسد چنین نزاعی به نفع عدالت نیست.
در این میان اما رسانهها وظیفه خطیری دارند و آن اینکه با تعیین وظایف هر 2 طرف نقش هر یک را در برقراری عدالت خاطرنشان و هر جا که خدشهای ناروا به چهره هر یک وارد شده با اطلاعرسانی صحیح آن را ترمیم کنند.
دوبال فرشته عدالت
در همینه زمینه :