می‌شود اگر بخواهیم

رضا رویگری /بازیگر سینما و تلویزیون

معتقدم هنوز هم تلویزیون می‌تواند خلوت خانه‌ها را پر کند و مخاطب دائمی و پیگیر داشته باشد. رقیب حقه‌باز و پرفریبش، ماهواره را از دور خارج کند و بشود‌ رسانه اول در همه چیز؛ هم جذب مخاطب و هم آموزش، پیام‌رسانی و تنویر افکار عمومی.
باور کنید این آرزویی خام ناشی از سادگی و خوش‌باوری نیست؛ این را کسی می‌گوید که رسانه‌های تصویری را می‌شناسد. تلویزیون را می‌شناسد. از بایدها و نبایدهایش سردرمی‌آورد و می‌داند خطوط قرمز آن چه چیزهایی می‌تواند باشد. 
من حتی اگر در حال نقش‌آفرینی و ایفای نقش هم نباشم، بیکار نمی‌نشینم. در رفت و آمد‌ها و گپ و گفت‌ها با مردم، نظراتشان را می‌شنوم. اینکه شبکه آی‌فیلم بیننده‌های پروپا‌قرصی دارد، نشان می‌دهد تلویزیون، گذشته موفقی داشته است.
از همین روی به همه دوستان عرض می‌کنم که تلویزیون همواره چنین ظرفیتی را‌ دارد. 
برنامه‌های خوب تلویزیون اکنون هم می‌تواند ساخته شود، مخاطب جذب کند‌ و تا سال‌ها در ذهن و خاطر مردم جا خوش کند؛ به شرطی که ما توقع مردم از این رسانه را بشناسیم. 
بدانیم که کسی که در خانه تنهاست یا خانواده‌ای که در روز تعطیل تفریحی ندارد، با چه نیتی تلویزیون را روشن می‌کند. 
برای آشتی با مخاطب، باید با خودمان آشتی کنیم. نباید یک بازیگر اینقدر راحت کنارگذاشته 
شود. 
با سعه‌صدر باید نظرهای مختلف را شنید، با بیطرفی قضاوت کرد و از مجموع و برآیند آنها بهره برد. واقعا ناراحت‌کننده است که تعداد زیادی از بازیگران خوب به دلایل مختلف دعوت به کار نشوند.
 چنین کاری جز دیدن تصویر تکراری چند بازیگر معدود نتیجه دیگری ندارد. واقعا آرزو می‌کنم از بازیگرانی که بعد از سال‌ها خاک صحنه خوردن در دل مردم جایی برای خودشان دست و پا کرده‌اند، در کارهای تلویزیونی استفاده و به آنها به چشم سرمایه هنری و ملی نگاه شود. 
همچنان و هنوز تأکید می‌کنم با کمی آزاد‌اندیشی، اطلاع از نظر مخاطبان و حسن سلیقه، تلویزیون می‌تواند درجه یک شود.