یادداشت
میراث گرانبهایی به‌نام زبان فارسی
اصغر ضرابی/ روزنامه‌نگار پیشکسوت
یکی از کارکردها و درواقع وظایف رسانه‌ها، اصلاح کاستی‌های بیانی و رفع اغلاط و اشتباهات گاه مصطلح در زبان - حتی زبان عامیانه- است. برای رسیدن به چنین هدفی خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و تولیدکنندگان مطالب در رسانه‌ها باید سواد بالای ادبی داشته باشند و نوشتن به زبان فارسی و گفت‌وگو با این زبان را به‌معنی واقعی کلمه در حد استاندارد بدانند و قول و نثرشان پاکیزه، رسا و دور از خطا و اشتباه باشد. استفاده‌نکردن از افعال مناسب، بی‌توجهی به زمان جمله، حشو و تکرار بیهوده و نظایر آن از تأثیر کلام و متن می‌کاهد. درواقع هر متن خبری و رسانه‌ای که شیوا و بلیغ نباشد، نیمی از ارزش خود را – در زمینه اصلاح زبان جامعه – از دست داده است و به‌خاطر تأثیرگذار‌نبودن در نیم دیگر نیز موفق نخواهد بود.
یکی از دلایل مهم اشراف نداشتن برخی از اهالی رسانه به زبانی که با آن مفاهیم و پیام‌هایشان را انتقال می‌دهند، ضعف مطالعه است. مطالعه متون ادبی کهن نه‌تنها برای خبرنگاران بلکه برای تمام کسانی که دستی در نوشتن و تنظیم مطلب دارند، مانند وکلا، حسابداران و محرران مراکز ثبت و... لازم است.
بدون هیچ اغراقی این متن‌ها گنجینه باارزش و میراثی گرانبها برای ما هستند؛ بهترین مرجع برای شناخت درست و نادرستند و می‌توان در هر زمانی با مراجعه به آنها، سره را از ناسره شناخت.
هیچ‌یک از این دوستان نباید خود را بی‌نیاز از چنین آثاری بدانند، بلکه همه ما اهالی قلم باید بدانیم که تنها با مطالعه مستمر این متون و کتب می‌توانیم نثری پخته و رسا و بیانی شفاف و دلپذیر داشته باشیم. ازاین‌رو همواره توصیه من به دوستان جوان این است که چنین کتاب‌هایی را تهیه کنند و خواننده جدی آنها باشند.
