مهاجرت بی‌بازگشت

وجود تالاب‌ها و‌ زیستگاه‌های طبیعی و همچنین اراضی شالیکاری در شمال کشور موجب می‌شود تا پرندگان مهاجر سرزمین‌های شمالی روسیه و اروپا برای زمستان‌گذرانی به این مناطق بیایند و چند ماهی را در گیلان، مازندران و گلستان حضور داشته و زینت‌بخش طبیعت باشند.

با وجود این موهبت، همه ساله شاهد گرفتار شدن این پرندگان در دام‌های صیادانی هستیم که شکار آنها را به منبع درآمدی برای خود تبدیل کرده‌اند. اگرچه سازمان محیط‌زیست و سازمان‌های مردم‌نهاد حامی حیات وحش برای مبارزه و مقابله با شکار بی‌رویه این پرندگان از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند، اما این تخلف هنوز هم در اغلب مناطق یاده شده روی می‌دهد. در این میان می‌توان به قتل عام این پرندگان چند سال پیش در فریدونکنار و لنگرود اشاره کرد.

البته شکار پرندگان مهاجر از گذشته در شمال ایران رایج بوده، اما در یکی، دو دهه اخیر این شکارها رویه افراطی و غیر انسانی به خود گرفته و بسیاری از گونه‌ها را با خطر انقراض مواجه کرده است. نصب دام‌های هوایی، ایجاد کومه‌نما‌ها و از همه ناگوارتر ریختن دانه‌های مسموم در مناطقی که این پرندگان حضور دارند، از روش‌های غیراخلاقی‌ است که شکارچیان متخلف و سودجو برای کسب درآمد بیشتر از آن بهره می‌برند. در این مورد نیاز به چاره‌جویی و برنامه‌های ویژه‌ای است که باید هرچه سریع‌تر مورد توجه قرار گیرد تا این مسافران بی‌بدیل طبیعت که شمال ایران را به عنوان مهمان‌خانه انتخاب می‌کنند، به دام سودجویان گرفتار و کشته نشوند و  این بدرفتاری و بداخلاقی شکارچیان سودجو  آدمی را به یاد  آن شعر  «میهمان‌خانه میهمان کش» نیما یوشیج  می‌اندازد.‌