بینوایان لاکچری

هیوا مسیح | شاعر و منتقد ادبیات

چگونه ممکن است به بهای بینوایی و بدبختی دیگران خوشبخت شد. پوستر مربوط به نمایش بینوایان یکی از شگفت‌انگیز‌ترین‌های هنر امروز است. ورای جنبه‌های سیاسی وضعیت ایران در چنبره تحریم‌ها و فریاد رسانه‌ای تعدادی از بازیگران سینما و تلویزیون که به نان خشک و گرانی و فقر و بیکاری اعتراض می‌کنند، پارادوکس ماجرا اینجاست که در چنین اوضاعی به تماشای اپرای بینوایان و نه هیچ اثر کلاسیک غربی دیگری بنشینی و به قول اهل زبان فرنگ، در لاکچری‌ترین صورت و در لاکچری‌ترین مکان  _ هتل اسپیناس پالاس_ بدبختی کوزت را تماشا کنی، آن هم با خرید بلیتی 200 هزار تومانی. چه افتخاری است برای تئاتر ایران؟ با بینوایی پز دادن و با رنج کوزت در رویال‌های اسپینال‌ پالاس اندوهگین شدن؟ فکرش را بکنید، باید بهترین لباست را بپوشی، بهترین‌ ماشینت را سوار شوی بروی به لاکچری‌ترین سالن هتل اسپیناس  و بدبختی کوزت و ژان‌والژان و قصه تناردیه را تماشا کنی. من تهیه‌کننده و کارگردان را نمی‌شناسم. ربطی هم به من ندارد، زحمات‌شان ستودنی... اما شما را به خدا کمی هم فکر کنید. با هزینه این کار می‌شود ده‌ها تئاتر کوچک با فارغ‌التحصیلان رشته تئاتر و بازیگری که در سرگردانی هنر خویش مانده‌اند راه انداخت و مردم را به سالن‌های تئاتر کشاند. با تئاتر موزیکال پر زرق و برق بینوایان، قبلا هم الیورتویست، چه هنری و چه پیامی را به جامعه می‌دهید؟ شاید اگر ابلوموف یا مثلا حتی دکتر ژیواگو یا ... بود موضوع فرق می‌کرد. با پوزش از کل گروه بی‌اختیار یاد حافظ می‌افتم. ممکن است این بیت ربطی هم به این موضوع نداشته باشد. یا شاید هم من راه را اشتباه رفته‌ام.

از حشمت اهل جهل به کیوان رسیده‌اند
جز آه اهل فضل به کیوان نمی‌رسد
کوزت بیچاره، کوزت‌های بی‌شمار بیچاره. بینوایان بی‌نوای بیچاره.